Στείλε όταν φτάσεις,
Δεν έφτασες ποτέ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ θα πάρουμε για σένανε μικρέ.
Γιάννης Ρίτσος,
"Σχήμα της απουσίας"
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της
μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το
νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής
καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι
πια απ΄τη στέρηση μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον
ύπνο τους, είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί
σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα χωρίς κανείς να το μαλώσει·
σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα, εκεί που καθόταν
ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο
δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα.
Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά
πρόβατα
να ζεσταθούνε·
και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ’ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.