Λογοκρίνοντας τους Clash και τον Καζαντζίδη

Αναδημοσίευση από typos-i.gr    

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΝΤΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 11-02-2021

    

Στις 10 Μαρτίου του 2010, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε μια αναθεώρηση του άρθρου 53, παράγραφος 1 και του άρθρου 62, της συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επειδή όμως ποτέ η εξουσία δεν εννοεί ακριβώς αυτό που λέει, η ρύθμιση «εμπλουτίστηκε» με τρόπο που να λειτουργεί λογοκριτικά: Η ελληνική Βουλή, στο άρθρο 8 του «νόμου Λιβάνιου» για τα ΜΜΕ, καλείται να ενσωματώσει το διαβόητο άρθρο 6 της οδηγίας 10/13 της ΕΕ, ως εξής:

  

 

«Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει:

1. να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού,

2. να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος (άρθρο 187Α ΠΚ)».

Ο νόμος-λογοκρισία στα χέρια της εξουσίας, μπορεί άνετα να… λογοκρίνει το μισό μουσικό φάσμα ή ακόμα και ταινίες.

Εμπίπτει άραγε στην κατηγορία «δημόσιας πρόκλησης σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος» το Eat the Rich (φάτε τους πλούσιους) των Motorhead ή ο στίχος «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμο γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια, κοινωνία άλληνε» της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης;

Υποκινεί σε «βία ή μίσος» η ρίμα του ΛΕΞ, ενός από τους σημαντικότερους ράπερ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, «Είμαι από τις περιοχές που κάνουν προσευχές

Να πέσουνε οι ΔΙ.ΑΣ από τις μηχανές» ή, στο ίδιο κομμάτι, το Vittorio, «Ρουφιάνοι στα περίπτερα, λίτες στα λεωφορεία- Ξεχασμένοι χουντικοί μες στα συνοικιακά κουρεία»; Να μη συζητήσουμε καν για τον «Κουκουλοφόρο» του Σπύρου Γραμμένου ή για τη stand up κωμωδία. Όλα αυτά, υπάρχουν στο διαδίκτυο και ο νόμος, μπορεί να τα κατεβάσει ή να τα ποινικοποιήσει.

Ακόμα και… ο ύμνος της ΔΑΠ είναι συζητήσιμος: «Ζέρβα από τον τάφο έβγα και δες θ΄αναστηθεί ξανά ο ΕΔΕΣ, για τη σημαία και το σταυρό αν χρειαστεί και στο βουνό». Φυσικά, η λογοκρισία που επιβάλλεται, ειδικά στην εποχή μας με το μανδύα της ανεκτικότητας, δεν στοχεύει γενικά, αλλά ειδικά. Και συνήθως, σε ό,τι αμφισβητεί την κατεστημένη τάξη πραγμάτων.

Η ΕΕ δεν κατηγορείται πρώτη φορά για απολυταρχισμό και αποφάσεις ισοπεδωτικές. Η εμμονή της να εξισώνει τον κομμουνισμό και το ναζισμό, προκειμένου να «σβηστεί» κάθε ίχνος του αγώνα του σοβιετικού λαού στον Β’ Παγκόσμιο, ενάντια στους ναζί και της μεγάλης συμβολής του στη συμμαχική νίκη, είναι ένα «αντίδωρο» για τις υπηρεσίες που παρέχουν χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Μια εξ αυτών, η Ουγγαρία, διαθέτει απολυταρχικό καθεστώς βέβαια, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στη... μεγάλη απειλή των καταλανών ράπερ.

Ο Πάμπλο Χασέλ, 33χρονος ράπερ από τη Μέριδα, ο οποίος είναι γνωστός για τον πολιτικό και ανατρεπτικό στίχο, οδηγείται στη φυλακή αυτές τις μέρες, με βάση την ίδια νομοθετική ρύθμιση που θα ψηφίσει η ελληνική Βουλή.

Ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος σε ανακοίνωσή του, αναφέρει ότι στην Ισπανία, με βάση τη συγκεκριμένη νομοθεσία, διώκονται καλλιτέχνες, στη Γερμανία το ίδιο. Η επίκληση και σύνδεση του νόμου με τον «τρομονόμο» μετατρέπει τη νομοθετική ρύθμιση, από μια θεωρητικά απλή υπερβολή πολιτικής ορθότητας, σε διωκτική κίνηση κατά παντός «υπόπτου», σε εποχές που είναι έτσι και αλλιώς ταραγμένες.

Ο χώρος του πολιτισμού είχε πάντα τρόπους και «φίλτρα» που απέκλειαν τις μισανθρωπικές παρουσίες. Ωστόσο, δύσκολα για παράδειγμα ένα τέτοιο «ιδιώνυμο» θα γλίτωνε άνδρες και γυναίκες από περιστατικά παρενόχλησης, όπως αυτά που σωρεύονται τελευταία στο ελληνικό πολιτιστικό στερέωμα.

Αντίθετα όμως, μια τέτοια αντιδημοκρατική ρύθμιση θα μπορέσει να δημιουργήσει έναν απονευρωμένο πολιτισμό που θα δεν θα παρέχει κανένα μέσο κρίσης στο κοινό  για το τι είναι απελευθερωτικό και τι προσβλητικό ή και επικίνδυνο.

Δεν συζητάμε ότι, με αυτό τον τρόπο ποινικοποιείται θεωρητικά το 90% του πανκ και κάμποσα ακόμα μουσικά είδη του μέταλ, αλλά και στίχοι του Λειβαδίτη, του Κατσαρού, του Πατρίκιου. Η εξουσία δεν καταλαβαίνει από συμβολισμούς, όταν θέλει να προστατευτεί.

Φανταστείτε όμως, αν ο Τζίμης Πανούσης για παράδειγμα, το μακρινό 1981 δεν συλλαμβανόταν στην Καρδίτσα μαζί με τις Μουσικές Ταξιαρχίες για βλασφημία, μεταξύ άλλων για το στίχο «στης Βουλής τα έδρανα, αχ κι εγώ να έκλανα», που έγραψε ο σημερινός κυβερνητικός υπάλληλος και υποψήφιος της ΝΔ, Γρηγόρης Ψαριανός, αλλά με βάση κάποια αντιτρομοκρατική ρύθμιση που ή θα τον έβαζε βαθιά στη φυλακή ή θα τον εξωθούσε να εγκαταλείψει τη μουσική…