Γιώργος Μιχαηλίδης

Αναδημοσίευση από prin.gr    

Κόσμος Ανάποδα

Για να γίνεται μια απεργία μετά από πενήντα χρόνια, κάτι σημαντικό πρέπει να συμβαίνει. Αυτή είναι η περίπτωση του αγώνα των εκπαιδευτικών στη Μινεάπολη των ΗΠΑ, ο οποίος έχει εισέλθει στη δεύτερη εβδομάδα του. Πρόκειται για μια απεργία που έχει αγκαλιαστεί από σημαντικό τμήμα της τοπικής κοινωνίας. Γονείς και μαθητές βρίσκονται καθημερινά στις πορείες και τις συγκεντρώσεις των εκπαιδευτικών.

Ο λόγος για την κοινωνική αποδοχή ενός αγώνα που κρατά κλειστά τα σχολεία επί τόσες ημέρες είναι τα πέρα για πέρα δίκαια αιτήματα των απεργών αλλά και οι πρωτοβουλίες των σωματείων τους. Όπως υπογραμμίζουν οι εκπρόσωποι των περίπου 4.500 απεργών εκπαιδευτικών, οι τελευταίοι δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές τους ανάγκες με τους υπάρχοντες μισθούς και επιδόματα. Είναι πράγματι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων μπορεί να αναγκάζονται να κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους ή να νοικιάζουν δωμάτια με άγνωστους συγκατοίκους, καθώς οι μισθοί τους δεν επαρκούν. Αυτά όμως καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές του κλάδου.

Εκτός του μισθολογικού, το έτερο βασικό αίτημα των εκπαιδευτικών είναι το γνωστό και σε εμάς «λιγότεροι μαθητές ανά τάξη». Για να αντιληφθούμε την κατάσταση στα «αξιολογημένα» σχολεία των ΗΠΑ, τα χαρακτηρισμένα ως σχολεία των φτωχών της Μινεάπολης μπορεί να έχουν ακόμα και πάνω από 30 μαθητές ανά τμήμα. Τέλος, οι εκπαιδευτικοί θέτουν το ζήτημα της ενίσχυσης της σχολικής φροντίδας για την ψυχική υγεία των παιδιών, με την πρόσληψη περισσότερων ειδικών. Πέρα από τα δίκαια αιτήματα, όμως, τα σωματεία κυριολεκτικά όργωσαν πόρτα-πόρτα τις συνοικίες, ενώ είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί υπέρ του κινήματος «Black Lives Matter» και του ελέγχου των ενοικίων, δράση που ενίσχυσε το κύρος τους στα πιο φτωχά στρώματα των πόλεων.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των απεργών εκπαιδευτικών και των τοπικών αρχών που καθορίζουν τους προϋπολογισμούς για την εκπαίδευση είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο, καθώς στους απεργούς προσφερόταν μια αύξηση της τάξης του 1,25%. Επιπλέον, οι αρχές δήλωναν πως δεν μπορούν να ικανοποιήσουν το αίτημα για μικρότερες τάξεις καθώς αυτό θα τίναζε τον προϋπολογισμό τους στον αέρα. Στον αντίποδα, οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζονται αποφασισμένοι να μην κάνουν πίσω ενώ υπάρχουν στοιχεία διάχυσης του απεργιακού κλίματος και σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ, όπως το Ιλινόις και το Λος Άντζελες.

Επιστρέφει, άραγε, η εργατική πολιτική;

Μινεάπολη των ΗΠΑ