Ο Βραζιλιάνικος λαός δεν έχει πει την τελευταία λέξη

(του Κώστα Ήσυχου)

Αναδημοσίευση από aristerorevma.gr     

Ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Ιγκνάσιο Λούλα ντα Σίλβα και οι επικεφαλής των νομοθετικών και δικαστικών εξουσιών, συνέταξαν ένα κοινό έγγραφο χθες ζητώντας να διατηρηθεί η «ηρεμία» και να «υπερασπιστούν τη δημοκρατία» και την ειρήνη.

Νωρίτερα, η αστυνομία της Ομοσπονδιακής Περιφέρειας της Μπραζίλια είχε διαλύσει τον καταυλισμό που είχαν στήσει οι ακροδεξιές οργανώσεις του Μπολσονάρο μπροστά από το αρχηγείο του στρατού, μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου.

Αυτό που συνέβη στη Βραζιλία είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία αυτής της χώρας.

Παραδόξως, ήταν και προβλέψιμο. Υπήρχαν πολλές ενδείξεις ότι η ακροδεξιά, οι εκκλησιαστικές «σέχτες», η νεοφασιστική δεξιά και οι νεοναζιστικές οργανώσεις ήταν απρόθυμες να επιτρέψουν την ορκωμοσία του Λούλα ως νέου προέδρου της Βραζιλίας να ολοκληρωθεί σε συνθήκες ομαλότητας. Απηύθυναν ανοιχτές εκκλήσεις εδώ και πολλές εβδομάδες για στρατιωτικό πραξικόπημα, «χτύπησαν την πόρτα των στρατώνων» και κατηγόρησαν δημοσίως στρατιώτες και αξιωματικούς ως δειλούς επειδή δεν «έσωσαν τη χώρα» από τα νύχια του «κομμουνισμού» και των «αντίχριστων».

Όλα αυτά θυμίζουν μια παράλληλη τραγωδία που έγινε στη Χιλή τους τελευταίους μήνες της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Η συνταγή είναι πάντα η ίδια, «made in USA»: κινητοποιήστε ένα τμήμα της «κοινωνίας των πολιτών», κερδίστε τους δρόμους, επιταχύνετε τη στρατιωτική επέμβαση και ανατρέψτε την «ανεπιθύμητη κυβέρνηση». Αυτό που συνέβη στη Βραζιλία, ήταν συνεπακόλουθο του καταστροφικού προαναφερόμενου κλίματος που τροφοδοτήθηκε από την αδυσώπητη παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιας υπερδύναμης και την επαναφορτιζόμενη μολυσματικότητά που σπέρνει στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη: τον νεοναζισμό, τον νεοφασισμό και την ακροδεξιά.

Η απόπειρα αυτής της εξέγερσης του Μπολσονάρο έχει μια αξιοσημείωτη ομοιότητα με αυτό που συνέβη σχεδόν δύο χρόνια πριν, στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Στις ΗΠΑ, έγινε στις 6 Ιανουαρίου ενώ στη Βραζιλία, στις 8 Ιανουαρίου. Η σύμπτωση δεν είναι τυχαία, δεδομένης της ύπαρξης μιας πολύ δραστήριας και καλά χρηματοδοτούμενης νεοφασιστικής διεθνούς, της οποίας ιδεολογικός και οργανωτικός «γκουρού» είναι ο Steve Bannon, πρώην σύμβουλος του πρώην προέδρου Τραμπ.

Όμως οι συμπτώσεις δεν τελειώνουν εκεί. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: να δείξουν πώς μια αποφασιστική και σχετικά μικρή και καλά οργανωμένη ομάδα φανατισμένων οπαδών (στη Βραζιλία, περίπου οκτώ με δέκα χιλιάδες άτομα) μπορεί να καταλάβει κατά βούληση τα κεντρικά γραφεία των τριών εξουσιών του κράτους και, εάν «ωριμάσουν» ορισμένες συνθήκες, να αναγκάσει τις ένοπλες δυνάμεις να παρέμβουν και να ανατρέψουν την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, προχώρησαν στην «επανέκδοση» του ατυχούς πραξικοπήματος του 1964 στην Μπραζίλια. Αυτό που έγινε είναι μια πρόβα, μια δοκιμασία. Σίγουρα θα επιστρέψουν για να δημιουργήσουν μια κατάσταση που να κάνει αναπόφευκτη τη στρατιωτική «παρέμβαση».

Φυσικά, τα παραπάνω εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το τι θα κάνει η κυβέρνηση Λούλα. Αρχικά, θα πρέπει να διατάξει ουσιαστική έρευνα, με ανάλογες ποινικές πτυχές για την «παρέμβαση» της τοπικής κυβέρνησης της Μπραζίλια, που διαφάνηκε ως ο «απαραίτητος συνεργός» λόγω της παθητικότητάς που επέδειξε. Θα πρέπει επίσης να αντικαταστήσει την ηγεσία των κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών, που δεν μπόρεσαν – ή δεν ήθελαν – να προβλέψουν αυτή την κατάσταση και να προειδοποιήσουν τις Αρχές για τον κίνδυνο που ερχόταν. Και το ίδιο θα πρέπει να γίνει και με την ηγεσία στις ένοπλες δυνάμεις.

Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος Λούλα θα πρέπει να κινητοποιήσει οργανώνοντας την εκλογική του βάση, τις δυνάμεις του συνόλου της αριστεράς στη χώρα και να ανακτήσει τον έλεγχο των δρόμων και των πλατειών. Διαφορετικά, η σταθερότητα της κυβέρνησης θα μπορούσε να διακυβευτεί σοβαρά το επόμενο διάστημα. Στο Περού πέτυχε προσωρινά η αμερικανική συνταγή. Στη Βολιβία επίσης όταν ανέτρεψαν τον Έβο Μοράλες. Στην Κούβα και τη Βενεζουέλα προσπαθούν με όλα τα μέσα, ακόμα και με παράνομες δολοφονικές κυρώσεις που πλήττουν την καθημερινότητα των πολιτών, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν.

Η μόνη εγγύηση για την αποτροπή πραξικοπημάτων, είναι η κινητοποίηση του λαού και των μαζικών του οργανώσεων. Αυτή είναι η πραγματική ασπίδα της δημοκρατίας όπως και η διεθνής αλληλεγγύη. Το κόκκινο νήμα στην Λατινική Αμερική και της Καραϊβικής δεν κόβεται τόσο εύκολα.

Τα συστατικά της αντίστασης της αριστεράς και των προοδευτικών κυβερνήσεων, εν προκειμένω, στη μακρινή χώρα του Αμαζονίου, τη Βραζιλία, αλλά και σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, είναι η ιστορική μνήμη και τα ασταμάτητα λαϊκά κινήματα, που θα σταματήσουν την εξάπλωση του φασισμού και την « μπότα» του αμερικανικού Ιμπέριουμ.

Εξάλλου, όπως είχε πει και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: «ο δυτικός πολιτισμός κάτω από τη φανταχτερή του βιτρίνα κρύβει μια σκηνή με ύαινες και τσακάλια»…..