Περί του δολοφονικού Βασιλείου του "Μαμωνά"

Αναδημοσίευση από  faiakas blogspot      

Σε αυτή την ανάρτηση παρουσιάζεται ένα άκρως επίκαιρο κείμενο, του φίλτατου Γιώργου Ρούση. Θέμα του ο ‘Μαμωνάς’ που ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινη κακοδαιμονία κοινωνικού χαρακτήρα! Πίσω από ‘δυστυχήματα’, ‘αστοχίες’, ‘υπερβάσεις’ ‘εκτροπές’ υπάρχει πάντοτε η εγκληματική του φύση…

Περί του δολοφονικού  Βασιλείου του  Μαμωνά υπεύθυνου και για το έγκλημα στα Τέμπη, το οποίο και καλούμαστε να ανατρέψουμε !!!!

Όσον αφορά  στην θεοποίηση - φετιχοποίηση  του χρήματος, ο Μαρξ, στα «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα»  του 1844 παραθέτει δυο απόσπασμα από τον Φάουστ του Γκαίτε και από τον Τίμωνα τον Αθηναίο του Σαίξπηρ, και στην συνέχεια τα ερμηνεύει για να δείξει τον ρόλο της θεότητας που αυτό παίζει στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Ο Γκαίτε στον Φάουστ γράφει σχετικά με τον «καταραμένο» όπως τον αποκαλεί προηγουμένως Μαμωνά:

Τι διάολο! χέρια, πόδια και κεφάλι και είναι δικά σου, ναι, καταλαβαίνω ·

μα είναι λιγότερο γι αυτό δικό μου πάλι

ότι και γω γεμάτα απολαβαίνω;

Αν μπορώ ν αγοράσω έξη άλογα βαρβάτα,

Τη δύναμη τους όλη δεν ορίζω τάχα ;

Σα σωστός άντρας τρέχω στα γεμάτα,

Ποδάρια δεκατέσσερα σα νάχα.» 1

Και ο Σαίξπηρ στον Τίμωνα τον Αθηναίο γράφει :

«Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιμο χρυσάφι; Όχι, Θεοί, νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός! … Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο τ’ όμορφο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό… Μα, τι; Αυτό θα σας αρπάξει παπάδες κι υπηρέτες, θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των καθωσπρέπει ανθρώπων. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει, κάνει ευλογία την ευλογιά, παίρνει τους κλέφτες και τους δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού. Αυτός μέχρι που βρίσκει γαμπρό στη χήρα την γριά. Αυτήν που βγαίνει απ’ το νοσοκομείο με τα σπυριά της να ξερνούν βρώμα φρικτή και να ξερνάς μπροστά τους, την στολίζει, τη μυρώνει, σαν λουλούδι ανοιξιάτικο την κάνει. Ε, χώμα εσύ καταραμένο, πόρνη της ανθρωπότητας, εσύ που κάνεις να σπαράζονται οι όχλοι των εθνών».

Και λίγο αργότερα :

«Ε, γλυκέ βασιλοκτόνε, αγαπημένη διχόνοια του γονιού με το παιδί! Ένδοξε μαγαριστή του άμωμου κρεβατιού, του Υμεναίου! Άρη ακατανίκητε! Πάντα νέος, πάντ’ ανθηρός, ερωτικός, περίβλεπτος μνηστήρας, λιώνεις με την πορφύρα σου το αγνό χιόνι που σκεπάζει την ποδιά της Άρτεμης! Θεέ, ορατέ, πραγματικέ, που σμίγεις τα πιο απίθανα και ξέρεις να μιλάς του καθενός την γλώσσα! Αχ, πώς αγγίζεις τις καρδιές! Να, επαναστάτησαν οι σκλάβοι σου, οι άνθρωποι. Βάλε, μεγαλοδύναμε, τα κτήνη αυτά ν’ αλληλοσπαραχτούν για την κυριαρχία!»

Να πως διαβάζει ο Μαρξ αυτά τα αποσπάσματα.

Του Γκαίτε :

«Αυτό που υπάρχει για μένα και μέσα από το σύνδεσμο του χρήματος, αυτό που μπορεί να πληρώσει το χρήμα, αυτό ακριβώς είμαι εγώ, ο κάτοχος του χρήματος. Οι ιδιότητες του χρήματος είναι δικές μου, εμένα του κατόχου, ιδιότητες και ουσιαστικές δυνάμεις. Έτσι, αυτό που είμαι και αυτό που μπορώ να κάνω, σε καμία περίπτωση δεν καθορίζεται από την ατομικότητά μου. Είμαι άσχημος, αλλά μπορώ ν' αγοράσω την πιο όμορφη γυναίκα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι άσχημος, γιατί το αποτέλεσμα της ασχήμιας, η απωθητική της δύναμη, εξουδετερώνεται από το χρήμα. Είμαι κουτσός, αλλά το χρήμα μού προμηθεύει εικοσιτέσσερα ποδάρια, κατά συνέπεια δεν είμαι κουτσός. Είμαι κακός, ανυπόληπτος, ασυνείδητος και κουτός άνθρωπος. Το χρήμα όμως, είναι ευυπόληπτο και το ίδιο και ο κάτοχός του... Είμαι άμυαλος, αν όμως το χρήμα είναι ο πραγματικός νους όλων των πραγμάτων, πως είναι δυνατό ο κάτοχός του να είναι άμυαλος; Κάτι περισσότερο, ο κάτοχος του χρήματος μπορεί να εξαγοράσει έξυπνους ανθρώπους για λογαριασμό του. Συνεπώς έχει εξουσία πάνω σε έξυπνους ανθρώπους, εξυπνότερους απ' αυτόν. Με το χρήμα μπορώ να έχω το καθετί που επιθυμεί η ανθρώπινη καρδιά. Δεν είμαι έτσι κάτοχος όλων των ανθρώπινων ικανοτήτων; Δεν αντιστρέφει λοιπόν το χρήμα όλες μου τις ανικανότητες σε ικανότητες;».2

Και για το απόσπασμα του Σαίξπηρ, ο Μαρξ επισημαίνει ότι σε αυτό ο Σαίξπηρ, τονίζει ιδιαίτερα τις παρακάτω δυο ιδιότητες του χρήματος:

«1. Είναι ορατή θεότητα, η μεταμόρφωση όλων των ανθρώπινων και φυσικών ιδιοτήτων στα αντίθετα τους, η καθολική σύγχυση και αντιστροφή των πραγμάτων· συμφιλιώνει τ’ αδύνατα.

2. Είναι η καθολική, πόρνη, ο καθολικός μαστροπός ανθρώπων και εθνών.»

Και αυτή ακριβώς η δύναμη είναι η πραγματική θεότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

1.Βολφανγκ Γκαιτε, Φάουστ, Μετάφραση Κ. Χατζόπουλου, Γκοβόστης, σελίδα 73

2.Κ. Μαρξ, Οικονομικά και φιλοσοφικά Χειρόγραφα του 1844, Εκδόσεις Γλάρος, σελίδα 164