Ήμουν και εγώ εκεί

Στο Σύνταγμα την Κυριακή στις 12 του Φλεβάρη

Δεν είχε Μετρό ή άλλο Μέσο μεταφοράς για να φτάσεις κάπου κοντά στην Πλατεία.

Παρκάρισα στο Κολονάκι και κατηφόρισα  περνώντας μέσα από τις ομάδες των ΜΑΤ.

Στο Πανεπιστήμιο ακουγόταν ο αντίλαλος από τις εκρήξεις των κρότου λάμψης και των δακρυγόνων.

Έφτασα κατά τις 17.30 στην πλατεία Κλαυθμώνος, περιμένοντας και την παρέα μου για να βαδίσουμε ειρηνικά προς στο Σύνταγμα, όπου ήταν η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, ανεξάρτητες δυνάμεις , οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι.

Σε κανα τέταρτο της ώρας παρατήρησα κάτι που δεν ξαναείδα στη ζωή μου.

Στη Σταδίου ανέβαινε ένα πλήθος λαού, που ήταν σε παρέες, αλλά θα μπορούσαν να αποτελούν και μια αυτοτελή πορεία.

Είχαν λίγες σημαίες, χωρίς πανό, χωρίς συνθήματα, χωρίς ντουντούκες, με σταθερό βήμα ανέβαιναν συνεχώς  προς το Σύνταγμα.

Ήταν σαν ένα ανθρώπινο ποτάμι που δεν σταμάταγε στα πρώτα δακρυγόνα που άρχισαν να μας ερεθίζουν τα μάτια και τα ρουθούνια μας.

Σκέφτηκα πως ίσως είναι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που ήταν στην Ομόνοια. Αλλά πάλι λέω, το ΠΑΜΕ δεν εγκαταλείπει ποτέ τα πανό του και τις σημαίες του.

Δεν άντεξα και σταμάτησα μια παρέα και ρώτησα:

Ποιοί είστε εσείς, χωρίς πανό, χωρίς συνθήματα, από πού έρχεστε;

Μου απαντάει μια γυναίκα: Από την Πατησίων και να δεις τι έρχεται ακόμα, ήταν γεμάτη η Πατησίων πίσω μας.

Νομίζω ότι ερχόταν και βάδιζαν συνεχώς για τρία τέταρτα της ώρας.

Πήγα και από την Πανεπιστημίου. Τα ίδια και εκεί, χωρίς να βέβαια να καταλαμβάνουν όλο το οδόστρωμα, αφού ο δρόμος αυτός έχει πολλές λωρίδες.

Κάποια στιγμή στο βάθος φάνηκε το ΠΑΜΕ με τις σημαίες του και ακουγόταν βροντερά τα συνθήματά του.

Στην Κλαυθμώνος σταμάτησαν, φράκαραν, δεν πήγαινε άλλο, δεν υπήρχε ελεύθερος δρόμος ούτε από τη Σταδίου ούτε από την Πανεπιστημίου για να βαδίσουν προς το Σύνταγμα.

Είχε προηγηθεί και ο υπόλοιπος Λαός στο πρόσταγμα του ποιητή:

Ὀμπρὸς βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν  Ἑλλάδα,
ὀμπρός, βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν  ἥλιο πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο.
Τὶ, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη,
κι ἄ, ἰδέτε χώθηκε τ᾿ ἀξόνι του βαθειὰ μέσ᾿ τὸ αἷμα.
Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
σπρῶχτε μὲ στῆθος καὶ μὲ γόνα νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὸ γαῖμα.
Δέστε, ἀκουμπᾶμε ἀπάνω τοῦ ὁμοαίματοι ἀδελφοί του.
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου.

Υ.Γ. Τα γράφω αυτά γιατί μέχρι σήμερα όλα τα νούμερα για τον όγκο του διαμαρτυρόμενου Λαού που δώσανε τα Μέσα Ενημέρωσης  και ανασκεύασαν αργότερα, υπολείπονται της πραγματικότητας. Παρέμειναν να δείχνουν τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα και δεν ανταποκρίθηκαν στο να δείξουν την αποφασιστικότητα του Λαού.

Ν.Ρ.