Οι νέες επικίνδυνες τάξεις

Της Μαριάννας Τζιαντζή      

  

Μια απειλή πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από πρόσφατα δημοσιεύματα και δηλώσεις πολιτικών, ύστερα από τα γνωστά γεγονότα με τους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι η απειλή της ανομίας, της κατάλυσης του κράτους και της δημοκρατίας. Δεν είναι η απειλή της πείνας, του παγερού χωρίς πετρέλαιο χειμώνα, της ανεργίας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών.

Την απειλή αυτή δεν την αντιπροσωπεύουν οι πεινασμένοι, που ίσως αρχίσουν να εισβάλλουν σε φούρνους και σούπερ μάρκετ. Την αντιπροσωπεύουν –πάντα σύμφωνα με την καθεστωτική εκδοχή– κάποιες συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που (έμμεσα ή ανοιχτά) προτρέπουν σε στάση. Γιατί το κάνουν; Προφανώς γιατί είναι άμυαλοι, ζημιάρηδες, γεννημένοι για την καταστροφή, όπως η μοιραία γυναίκα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Η διαχωριστική γραμμή δεν χαράζεται πια ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, ούτε ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές και βολεμένους, σε φίλους του ευρώ ή της δραχμής, ούτε βεβαίως ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, αλλά ανάμεσα στους νομοταγείς και τους άνομους.

Όπως τονίζει ο Θανάσης Γιαλκέτσης στο πολύτιμο βιβλίο του Σημειωματάριο ιδεών, που μόλις εκδόθηκε, τον 19ο αιώνα ο «αντεργατικός ρατσισμός» ήταν ευρέως διαδεδομένος στην αστική τάξη της Γαλλίας. «Η εξίσωση “εργαζόμενες τάξεις = επικίνδυνες τάξεις” (classes laborieuses = classes dangereuses) κυριαρχούσε στο συλλογικό φαντασιακό των αστών, οι οποίοι συνέδεαν την υλική εξαθλίωση των εργατών με την εγκληματικότητα, με ένα νέο είδος βαρβαρότητας που απειλούσε την “ασφάλεια” των πόλεων και τα θεμέλια του “πολιτισμού”».

Στην Ελλάδα σήμερα, οι «επικίνδυνες τάξεις» παίρνουν τη μορφή των απλήρωτων, των μισθο-πετσοκομένων, των εργαζόμενων χωρίς δουλειά κι ελπίδα, των νέων χωρίς μέλλον. Αυτοί είναι η νέα «απειλή» που για να εξουδετερωθεί θα πρέπει να συκοφαντηθούν, να εξευτελιστούν όσοι με διάφορες μορφές (τυπικά, ουσιαστικά ή και δυνητικά) συνδέονται με αυτές τις τάξεις ή αγωνίζονται για την αυτο-έκφραση, την αυτο-οργάνωση και τη χωρίς διαμεσολαβητές αυτο-εκπρόσωπησή τους. Η πολιτική, η ιδεολογική, η πολιτιστική χειραφέτηση των «επικίνδυνων τάξεων» είναι η πραγματική απειλή. Η ειρωνεία, το σνομπάρισμα, ο φόβος και τελικά το μίσος απέναντι στους «επικίνδυνους» είναι το κοινό νήμα της στάσης κυβέρνησης, δικαιοσύνης και επίσημων ΜΜΕ απέναντι και στο παραμικρό σκίρτημα χειραφέτησης.

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ