Η εξαετής
κατασκευαστική έκρηξη του
Dubai
παγώνει εν μέσω της
χρηματοπιστωτικής κρίσης
Του
Paul Lewis.
"Guardian.co.uk"
Friday 13 February 2009
Άραβες επιχειρηματίες ντυμένοι στην τοπική ενδυμασία πίνουν κοκτείλ
φρούτων ενώ παρακολουθούν στην πασαρέλα μοντέλα από τη Ρωσσία σε
μεταξωτά φορέματα.
Ήταν
το πιο συζητημένο θέαμα της εβδομάδας, μία επίδειξη μόδας για την
οποία οι πλουσιότεροι της Μέσης Ανατολής είχαν λάβει προσωπική
πρόσκληση.
Υπήρχε όμως λόγος που τα
χαμόγελα στην πασαρέλα της Dubai
φαινόντουσαν πιό ψεύτικα
από ότι συνήθως. Ο πλούτος των διασήμων επισκεπτών σήμερα είναι ένα
κλάσμα από ότι ήταν έξι μήνες πρίν.
Η εξαετής κατασκευαστική
έκρηξη που μετέτρεψε την έρημο σε αστραφτερή μετρόπολη, χτίζοντας το
ψηλότερο κτίριο και -ένα μαυσωλείο του καπηταλισμού- το μεγαλύτερο
εμπορικό κέντρο στον κόσμο, πάγωσε.
Η
Dubai, ένα από τα επτά
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, περνάει βαθιά κρίση.
Την ίδια κρίση περνούν και οι
Βρετανοί κάτοικοι. Οι περισσότεροι από τους 100 χιλιάδες που έχουν
εγκατασταθεί στη Dubai
ήρθαν για να βγάλουν
εκατομμύρια και να ζήσουν δίπλα σε ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς και
φωτομοντέλα.
Αλλά η φούσκα των ακινήτων που
προώθησε την επέκταση του Dubai, με δανεικά και τζόγο, έσκασε.
Πολλοί ξένοι μένουν άνεργοι ή
επιστρέφουν στις πατρίδες τους πριν η αυστηρή νομοθεσία τους
δημιουργήσει προβλήματα.
Οι μισές από της κατασκευές,
αξίας $582 δις, έχουν είτε σταματήσει είτε ακυρωθεί, αφήνοντας
μισοχτισμένους πύργους στα προάστεια της πόλης και προς την έρημο.
Ένας από αυτούς είναι και ο
πύργος του Donald
Trump,
που θα γινόταν «η τελειότητα στην πολυτέλεια», ένα συγκρότημα αξίας
$100 δις με δικιά του τεχνητή παραλία, τέσσερα θεματικά πάρκα και
ένα τεχνητό νησί που θα έχτιζε η κρατική εταιρία
Nakheel.
Τα καλά νέα είναι ότι οι
κατασκευές που συνεχίζουν έχουν αξία σχεδόν όση και το Αμερικάνικο
«πακέτο στήριξης». Και η πόλη παραμένει αγαπημένος προορισμός για
υπερπλούσιους σείχηδες, δισεκατομμυριούχους τραπεζίτες και Ρώσους
ολιγάρχες.
Αλλά οι τράπεζες έχουν
σταματήσει να δανείζουν και το χρηματιστήριο έχει πέσει 70%. Αν
κοιτάξει κανείς κάτω από την επιφάνεια και τα αστραφτερά
show, οι ενδίξεις της κρίσης είναι προφανείς. Πολυτελή ξενοδοχεία παραμένουν
άδεια. Καταστηματάρχες σε νέα εμπορικά κέντρα διαμαρτύρονται για
πτώση στις πωλήσεις. Πολυτελή αυτοκίκητα είναι παρκαρισμένα με
πολητήρια κολημένα στα παράθυρα – θέαμα ασυνήθιστο για την
Dubai.
Ζώντας το
όνειρο
Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για
να μελετήσουμε την τύχη των ξένων κατοίκων της
Dubai
από ότι στο Palm
Jumeirah,
ένα τεχνητό νησί σε σχήμα φοίνικα με κατοίκους όπως ο ποδοσφαιριστής
David
Beckham,
ο πρωταθλητής της Formula
1 Michael
Schumacher,
και, αν πιστέψουμε τις φήμες, ο πρόεδρος του Αφγανιστάν
Hamid
Karzai.
Στην κορυφή του νησιού
στέκεται το Ατλαντίς, ένα ξενοδοχείο αξίας $1,5 δις με 1539 δωμάτια,
καθώς και ένα ενυδρείο με 1 εκατομμύρια λίτρα νερό και καρχαρίες.
Στα εγκαίνια που στοίχησαν $30
εκατομύρια, διάσημοι από όλο τον κόσμο απέλαυσαν 1,7 τόννους αστακό
και χίλιες φιάλες σαμπάνια Veuve
Clicquot
στο μεγαλύτερο πάρτυ του κόσμου.
Για τους κατοίκους του νησιού
ακολούθησε ένα αντοίστιχα φαντασμαγορικό
hangover. Οι πολυτελείς
βίλλες και τα διαμερίσματα του νησιού έχουν χάσει 60% της αξίας σους
σε λίγους μόλις μήνες.
«Πιές το τελευταίο ποτό σου
και φύγε άρων άρων», λέει η Sasha
Reynolds,
μία νεαρή αεροσυνοδός. «Ο φίλος μου είναι μηχανικός και οι δουλειές
έχουν σταματήσει. Του προσφέραν δουλεία στο Κατάρ αλλά ποιός θέλει
να ζήσει εκει; Κάποιοι ακόμα βγάζουν λεφτά εδώ αλλά τα πάρτυ δεν
μοιάζουν όπως παλιά. Είμαι
τυχερή –
δεν
αγόρασα».
Ο
ακριβής αριθμός
των
ανέργων
είναι
άγνωστος.
Η κυβέρνηση δεν εκδίδει στατιστικές και απαγορεύει στους δημοσιογράφους να
μεταδόσουν ειδήσεις που βλάπτουν την οικονομία – όπως τα νέα των
απολύσεων.
Αλλά εγώ συνάντησα
νεο-απολυμένους τραπεζίτες, δικηγόρους, και αρχιτέκτονες, σχεδόν σε
όλα τα bar
που επισκέφτηκα αυτή τη βδομάδα.
Οι υπάλληλοι που χάνουν τη
δουλειά τους στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χάνουν αυτόματα και την
άδεια παραμονής τους, και πρέπει να αποχωρήσουν εντός 30 ημερών.
«Κοιτόντας από το παράθυρο μου
κάθε μέρα βλέπω Βρετανούς στην πισίνα με τα
laptop
τους», μας διηξείται ο 29χρονος Andrew
Hillocks,
ένας απολυμένος υπάλληλος τηλεπικοινωνιακής εταιρίας του οποίου το
διαβατήριο έχει κατασχεθεί. Την επόμενη εβδομάδα θα τον πάνε στο
αεροδρόμιο. «Ψάχνουν για δουλειές αλλά δεν υπάρχουν. Εγώ πούλησα το
αυτοκίνητό μου για να ξεπληρώσω τα χρέη μου αλλά πολλοί άλλοι
πανικοβάλλονται».
Σύμφωνα με την αυστηρή
νομοθεσία της Dubai,
η μη πληρωμή κάποιου δανείου ή εκδοση ακάλυπτης επιταγής τιμωρούνται
με φυλάκιση. Όλοι ξέρουν ότι αν βρεθούν σε οικονομική δυσκολία η
καλύτερη επιλογή είναι να αποχωρήσουν με το πρώτο αεροπλάνο.
Στο αεροδρόμιο, εκατοντάδες
αυτοκίνητα έχουν εγκαταλειφθεί τις τελευταίες εβδομάδες. Οι πρώην
ιδιοκτήτες αφήνουν τα κλειδιά στη μηχανή και τις γεμάτες πιστωτικές
κάτρες με συγχωρητήρια μηνύματα στο ντουλαπάκι.
Οι υπεύθυνοι αριθμούν τα
αυτοκίνητα στα 11. «Κανείς δεν το πιστεύει αυτό. Υπάρχουν 11
παρατημένα αυτοκίνητα ακόμα και στο δρόμο μου» μας διηγείται η
26χρονη Anne,
δημοσιογράφος σε θέματα μόδας από το Λονδίνο. «Εδώ και δύο μήνες
πάιρνω ένα email
την ημέρα από ανθρώπους που ξεπουλάνε τα πράγματά τους – ‘Νέα
Jaguar
– πρέπει να πουληθεί μέχρι
την Παρασκευή’».
Στον κόσμο τον
αυτοδημιούργητων εκατομμυριούχων και των κατασκευαστών ακινήτων
κάποιοι παραμένουν αισιόδοξοι. Ο 42χρονος
Simon Murphy
που είναι υπεύθυνος του club
Crest
of
Dubai
για τους κατοίκους του Palm
μας λέει «Η δουλειά μου είναι να κρατάω τον κόσμο χαμογελαστό».
Το διαμέρισμα του πρώην
τραπεζικού είναι ένας «αντρικός παράδεισος». Δίπλα στο μπιλιάρδο
βλέπουμε φωτογραφίες του δίπλα στον
Richard Branson,
τον Alan Shearer και τον Πελέ.
«Εδώ έχω την παραλία μου. Το
bar
είναι 200 μέτρα παρακάτω.
Εκεί θα αγκυροβολήσει το κρουαζιερόπλοιο
Queen
Elizabeth
2. Όλοι με ρωτάνε για το πώς εννοώ το να ‘ζω το όνειρο’. Αυτό δεν
είναι όνειρο;»
Κάποιοι έπρεπε να βγουν
χαμένοι, μας λέει. «Οι αετοί πετούν με τους αετούς. Ο κύριος λόγος
για να έρθεις εδώ είναι η απληστία. Πρέπει να είσαι εγωιστής, να μην
έχεις κοινωνική ευαισθησία και να θές να γίνεις πλούσιος γρήγορα. Οι
Βρετανοί στη Dubai
είναι τζογαδόροι. Είναι μέρος του παιχνιδιού ότι υπάρχουν και χαμένοι».
Οι αόρατοι
χαμένοι
Στην
Dubai
όμως, οι χαμένοι είναι η αόρατη πλειοψηφία.
Οδηγοί ταξί από την Αίγυπτο,
την Υεμένη, και το Ιράκ ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μεροκάματα.
Οι πελάτες τους συχνά ζητούν να πανε σε
bar όπου τις νύχτες θα συναντήσουν πόρνες από την Ανατολική Ευρώπη, την Αφρική
και την Ασία.
Πρόσφυγες από τον
αναπτυσσόμενο κόσμο υποστήριξαν τον καταναλωτισμό της
Dubai
στην εποχή της ανόδου. Τώρα και αυτοί αναγκάζονται να την
εγκαταλείψουν.
Αυτοί που υποφέρουν
περισσότερο είναι μάλλον οι εργάτες από την Ινδική χερσόνησο, που
δούλεψαν σε επικίνδυνα εργοτάξια για [80 Ευρώ] το μήνα.
Η Ινδική πρεσβεία υπολογίζει
μαζική έξοδο, με 20 χιλιάδες αεροπορικές θέσεις ήδη κλεισμένες προς
την Ινδία για τον επόμενο μήνα.
Λεωφορεία μαζεύουν 250 εργάτες
κάθε βράδυ από έναν χωματόδρομο στο
Sonapur, ένα στρατόπεδο
εργατών στα όρια της ερήμου.
Καθώς η νύχτα πέφτει, οι
σιλουέττες των εργατών κινούνται προς την πύλη. «Δεν υπάρχει
δουλειά», λέει ο 24χρονος Jasvinder
Singh,
καθώς βάζει τη βαλίτσα του σε ένα φορτηγό. Η
ετικέτα
γράφει
«Dubai προς
Νέο
Δελχί».
«Είναι
ένα
δράμα.
Ήρθαμε εδώ για να βγάλουμε
λεφτά. Επιστρέφουμε για να δούμε τις γυναίκες μας αλλά με τις τσέπες
άδειες».
Ο 44χρονος
Sanjit,
χτίστης από το Punjab,
λέει με θυμό: «Δεν μας συμπεριφέρθηκαν καλά εδώ. Ήμασταν σκλάβοι των
Αράβων».
Αλλά σε αντίθεση με τους
Βρετανούς αντίστοιχους, οι εργάτες από την Ινδία, το Μπαγκλαντές,
και το Πακιστάν δεν αφήνουν όλα τους τα χρέη στο ντουλαπάκι του 4x4.
Οι περισσότεροι πήραν δάνεια για να πληρώσουν μεσάζοντες που τους
έφεραν στη Dubai,
και τα χρέη θα τους κυνηγούν και στις πατρίδες τους.
«Πούλησα το χωράφι μας και
πήρα δάνεια για να έρθω εδώ από το χωριό μου», λέει ο 20χρονος
Imran
Hassan,
αγρότης από το Μπαγκλαντές. «Πλήρωσα τον μεσάζοντα [2.200 Ευρώ] για
να έρθω εδώ. Μου είπε ότι θα έβγαζα [300 Ευρώ] το μήνα, αλλά
πληρωνόμασταν [100]. Όταν επιστρέψω θα πρέπει να πληρώσω αλλά δεν
έχω τίποτα».
Ένας επιβλέπων μηχανικός από
την Ουαλία μας λέει ότι διαμαρτυρήθηκε στο αφεντικό του για τη
συμπεριφορά προς τους εργάτες.
«Τους λέμε να φέρουν τα
προσωπικά τους ρούχα στη δουλειά μια μέρα και μετά τους στέλνουμε
σπίτια τους. Με κάνει να αρρωσταίνω. Ρώτησα γιατί πρέπει να γίνεται
τόσο γρήγορα η διαδικασία. Μου είπαν ότι πολλοί αυτοκτονούν και δεν
θέλουμε την ευθύνη».
Η ιστορία δύο
πόλεων
Το μέλλον της
Dubai
θα κριθεί τελικά πολύ μακριά από τους ουρανοξύστες της. Για να μάθει
κανείς γιατί πρέπει να οδηγήσει 150 χιλιόμετρα νότια, περνόντας
κατασκηνώσεις Βεδουίνων και τζαμιά.
Το
Abu
Dhabi,
η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και ο πλούσιος σε
μετρητά και πετρέλαιο γείτονας, έχει ακολουθήσει μια πιο συντηρητική
και – πολλοί πιστεύουν – συνετή πολιτική ανάπτυξης σε αντίθεση με τη
Dubai.
Με 95% των αποθεμάτων
πετρελαίου των Εμιράτων, και πάνω από το μισό ΑΕΠ, οι ειδικοί στην
περιοχή πιστεύουν ότι θα προσπεράσει τη
Dubai
ως ο προορισμός της επιλογής για
τους δυτικούς στη Μέση Ανατολή.
Η
Dubai, που έχει ελάχιστο
πετρέλαιο συγκριτικά, θα αυξήσει τα έξοδα του προυπολογισμού κατά
42% για έργα υποδομών, με σκοπό να αντικαταστήσει τις μειωμένες
ιδιωτικές επενδύσεις. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει μόνη της. Το
Abu
Dhabi
αναμένεται να σώσει τον
φτωχότερό του γείτονα και οι δύο βασιλικές οικογένειες συναντιόνται
τακτικά για να αποφασίσουν με ποιό τρόπο θα χρηματοδοτήσουν την
οικονομία της Dubai.
«Η ερώτηση δεν είναι αν το
Abu
Dhabi
θα έρθει ως σωτήρας, αλλά σε ποιό μέγεθος και πόσο δημόσια» μας λέει
μία πηγή που βρίσκεται κοντά στις διαπραγματεύσεις. «Το
Abu
Dhabi
δεν μπορεί να αφήσει την Dubai
να βουλιάξει».
Αλλά και το
Abu
Dhabi
έχει τα δικά του προβλήματα. Το κρατικό ταμείο επενδύσεων – που
κάποτε είχε $1 τρις – έχει χτυπηθεί και αυτό από τη διεθνή ύφεση,
ενώ η σωτηρία της οικονομίας – η τιμή του πετρελαίου – έχει πέσει
πάνω από 60%.
Τριάντα μίλια από την
πρωτεύουσα, σκόνη σηκώνεται στον ορίζοντα όπου ένα εργοτάξιο μήκους
10 χιλιομέτρων δημιουργεί την παραλία al-Raha,
μία παραθαλάσσια πόλη αξίας $18 δις, που χτίζουν σε συνεργασία η
Aldar,
η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία του
Abu
Dhabi
και η Laing
O'Rourke,
η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της Βρετανίας.
«Πολλοί εργάτες μεταφέρθηκαν
εδώ από την Dubai»,
μας λέει ο 35χρονος Paul, διευθυντής σχεδίου, υψώνοντας τη φωνή του πάνω από τον θόρυβο από τις
μπουλντόζες.
«Αλλά και εδώ υπάρχει
επιβράδυνση. Έχουμε και εμέις μαζικές απολύσεις τώρα. Από 1000
έχουμε μείνει 400 στην εταιρία. Και έρχονται και άλλες απολύσεις
αυτή τη βδομάδα».
Μας λέει ότι δεν ξέρει στα
σίγουρα αλλά πιστεύει ότι το μισό σχέδιο για το
al-Raha
θα μείνει μόνο στα χαρτιά.
«Εγώ δεν απολύθηκα αλλά
αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου τον Απρίλιο. Η γυναίκα και τα παιδιά
μου έφυγαν ήδη. Πολλοί τρέχουν να σωθούν πριν ξεμείνουν από
σωσίβια».
Πίσω στη
Dubai,
την επομένη, μια Mercedes
περνάει από τον κεντρικό δρόμο, τον Sheikh
Zayed
Road.
Η Veronica
Chapman,
65 ετών μας διηγείται πως ήταν η πόλη όταν πρωτοήρθε το 1980.
«Δεν υπήρχε γάλα, ψωμί,
σχολεία. Ήταν μία έρημος με δυο-τρία κτίρια».
Σταματάμε δίπλα σε ένα
παρατημένο κτίριο με ακινητοποιημένους γερανούς. «Εδώ έχουμε απόλυτη
ανάγκη τους ξένους. Ίσως η Dubai
αναπτύχθηκε πιο χρήγορα
από ότι θα έπρεπε».
Dubai's
six-year building boom grinds to halt as financial crisis takes hold
• Expatriates flee
as work dries up and visas are rescinded
• Indian workers forced to leave with debts following them home
Arab tycoons wrapped in traditional
headscarves sipped fruit juice cocktails as they watched Russian
models twirl in silk dresses.
It was the most exclusive ticket in town, a
private catwalk show to which the
Middle East's biggest spenders had been personally invited.
But if the smiles at this week's
Dubai fashion event looked more false than usual, it was for a
reason. The net worth of the VIPs in attendance today is a fraction
of what it was six months ago.
A six-year boom that turned sand dunes into a
glittering metropolis, creating the world's tallest building, its
biggest shopping mall and, some say, a shrine to unbridled
capitalism, is grinding to a halt.
Dubai,
one of seven states that make up the United Arab Emirates (UAE), is
in crisis.
So too are British expatriates. Many of the
estimated 100,000-strong community came here expecting to make
millions in property, and to soak up a lavish lifestyle living
alongside footballers, actors and supermodels.
But the real estate bubble that propelled the
frenetic expansion of
Dubai
on the back of borrowed cash and speculative investment, has burst.
Many westerners are being made redundant or
absconding before the strict legal system catches up with them.
Half of all the UAE's construction projects,
totalling $582bn (£400bn), have either been put on hold or
cancelled, leaving a trail of half-built towers on the outskirts of
the city stretching into the desert.
Among the casualties is the tower Donald Trump
promised would be "the ultimate in luxury", a $100bnresort complex
by the beach, and four huge theme parks and an artificial island
developed by the state company Nakheel.
It is not all bad news: the building projects
still in play are almost the equivalent of the
US
stimulus package. And the city remains a haven for super-rich
sheikhs, billionaire hedge fund managers and Russian oligarchs.
But banks have stopped lending and the stock
market has plunged 70%. Scrape beneath the surface of the fashion
parades and VIP parties, and the evidence of economic slowdown are
obvious. Luxury hotels are three-quarters empty. Shopkeepers in
newly-built malls are reporting a drop in sales. In
Dubai
you expect to see a Ferrari parked beside a Rolls-Royce. But not, as
is the case now, with scruffy For Sale signs taped to the windows.
Living the dream
Nowhere sums up the fortunes of expatriates in
Dubai
quite like Palm Jumeirah, an artificial island fanning out into the
Persian Gulf, populated by residents including the likes of David
Beckham, Michael Schumacher and even, it is said,
Afghanistan's
president, Hamid Karzai.
At the top of the island stands the Atlantis,
a garish $1.5bn hotel complex with 1,539 rooms and a whale shark
swimming in a 1 million-litre fish tank.
The Atlantis's $20m inauguration celebration,
where the world's A-list celebrities were treated to 1.7 tonnes of
lobster and 1,000 bottles of Veuve Clicquot, was promoted as the
world's biggest party.
For Palm residents, it was followed by an
equally impressive hangover. The value of their villas and
apartments on the Palm fell by as much as 60% in just a few months.
"Drink your last cocktail and get out of
here," said Sasha Reynolds, a 33-year-old airhostess. "My boyfriend
is an engineer and work has dried up. He's been offered work in
Qatar
but who wants to go there? People are still making money here but
the parties aren't quite the same. I'm lucky ‑ I didn't buy."
The exact number of unemployed is not known.
The Dubai
government does not release figures, and prevents the press from
running stories that damage the economy, such as mass redundancies.
But there were sacked expatriates ‑ bankers,
lawyers and architects ‑ in all but one of the hotel bars visited in
Dubai
this week.
Employees who lose work in the UAE
automatically have their visa rescinded, generally giving them 30
days to leave.
"I look out of my balcony every day and I see
Brits by the pool on their laptops," said Andrew Hillocks, 29, a
sacked telecoms consultant whose passport has been seized. He will
be escorted to the airport next week. "They're looking for work that
just isn't there. I sold my car to cover my loan, but other people
are panicking."
Under
Dubai's
strict legal code defaulting on debt or bouncing a cheque is
punishable with jail. Any expatriate in financial difficulty knows
the safest bet is to take the next outbound flight.
At the airport, hundreds of cars have
apparently been abandoned in recent weeks. Keys are left in the
ignition and maxed out credit cards and apology letters in the glove
box.
Officials put the number of vehicles at 11.
"No one believes that. There are 11 cars abandoned just on my
street," said Anne, 26, a fashion editor from
London.
"Over the past two months I've been getting an email a day from
people trying to sell their stuff. 'New Jaguar – need to sell before
the end of the week'."
In a world of self-made millionaires and
property entrepreneurs, some remain bullish. Simon Murphy, 42, runs
the exclusive Crest of Dubai social club for Palm residents. "My job
is to keep people smiling," he said.
The former hedge fund adviser's apartment is a
"boy's paradise". Beside the snooker table and darts board are
photos of him beside Richard Branson, Alan Shearer and Pele.
"I have the beach there. My local is that bar
a couple of yards away. That's the pier where they're going to dock
the QE2. People ask about the whole 'living the dream' scenario?
Ain't this it?"
Some people had to lose out, he said. "As they
say: eagles fly with eagles. The motivating factor to come here is
greed. You have to be selfish, have minimal social responsibility,
and want to make money quick. Brits in
Dubai
are gamblers. It's the nature of the beast that not everyone wins."
The invisible losers
In the
Dubai
however, the losers are the invisible majority.
Taxi drivers from
Egypt,
Yemen
and Iraq
compete for work. Their clients often ask to go to hotel bars where,
at night, they will find prostitutes from Eastern Europe, Africa and
Asia.
Expatriates from the developing world
maintained Dubai's
orgy of consumption during the boom years. Now they too are being
forced to leave.
Perhaps those who suffer most are the
construction workers from the Indian subcontinent, who have worked
on perilous building sites earning as little as £70 a month.
The Indian embassy is reportedly anticipating
an exodus with 20,000 seats on flights to
India
already "bulk-booked" for next month.
Buses come to pick up 250 workers every night
from one dusty street on the edge of Sonapur, a labour camp on the
edge of the desert.
As night falls, the gangly silhouettes of
construction workers file out of the camp gates. "There is no work,"
said Jasvinder Singh, 24, placing his suitcase in a pick-up truck,
the words "Dubai
to Delhi"
taped to the side.
"It has been such a drama. We came here to
earn money. We are going home to see our wives but our pockets are
empty."
Sanjit, 44, another construction worker from
Punjab,
gestures angrily in the air: "We were treated badly here. We were
slaves to the Arabs."
But unlike their British counterparts,
construction workers from
India,
Bangladesh
and
Pakistan
cannot abandon lives in the glove compartment of a 4x4. Most took
loans to pay agent fees to come to
Dubai,
and their debts will follow them home.
"I sold our land and took loans in the village
to come here," said Imran Hassan, a 20-year-old Bangladeshi farmer.
"I paid the agent £2,000 to bring me. He said I would earn 1,500
dirham [£287] a month, but we are paid 572 dirham. When I return
people in the village will want their money but I have none."
A Welsh construction site manager said he had
protested to his boss about the treatment of labourers.
"We tell them to bring their clothes to work
one day and then we send them home. It makes me feel sick. I asked
why it had to be done so quickly and I was told a lot of them commit
suicide and we don't want that on our hands."
Tale of two cities
Dubai's
future will actually be decided well way from the shimmering
skyscrapers.
To find out why, you need to drive along 90
miles south along the Gulf coastline, past tiny Bedouin enclaves and
shimmering desert mosques.
Abu Dhabi,
the oil-rich capital of the UAE and the richest emirate, has opted
for a more conservative – and, some say – prudent approach to growth
that contrasts with
Dubai's giddy
expansion.
But it boasts 95% of the UAE's oil reserves
and more than half of its GDP, and regional experts predict it will
overtake Dubai
as the destination of choice for westerners in the
Middle East.
Dubai,
which has barely a trickle of oil in comparison, is projecting a 42%
increase in public spending on infrastructure projects, to
compensate for vanishing private investment. But it cannot go it
alone. Abu Dhabi
is increasingly expected to bail out its poorer neighbour, and the
two ruling families are meeting regularly to decide how to transfer
cash into Dubai's
ailing economy.
"The question is not if
Abu Dhabi
will come to the rescue, but how big it will be and how public," a
source with knowledge of the negotiations said. "Abu
Dhabi cannot let
Dubai
sink."
But
Abu Dhabi
has its own problems. The emirate's sovereign wealth fund – once
said to be worth $1 trillion – has taken a hit in the
global recession, while the lifeblood of the economy – the price
of oil – is down more than 60%.
Thirty miles from the capital, dust rises from
the barren horizon where a 10km-long building site is being turned
into al-Raha Beach, an $18bn waterfront city, a joint venture
between Aldar, Abu Dhabi's largest property developer, and Laing
O'Rourke, the UK's largest construction company.
"A lot of staff have been moved over here from
Dubai,"
said Paul, 35, a Laing O'Rourke project manager, raising his voice
over the noise of JCBs.
"But it is all coming to a stop here too.
There are mass redundancies now. We've gone from an expat workforce
of about 1,000 to about 400. There are more waves of redundancies
coming this week."
He said he could not be sure, but by his
estimate more than half of the al-Raha development had been quietly
shelved.
"I've not been made redundant myself but I've
decided to go home in April. The wife and kids have already left. A
lot of people are jumping ship beforethere are no lifeboats left."
Back in
Dubai
the following day, a Mercedes Benz snaked along the city's main
street, Sheikh
Zayed Road.
Firas Darwish, 35, an Emirati property magnate dressed in
traditional Arabic clothing, sat in the driver's seat, listening as
as Veronica Chapman, 65, a real estate agent from
Hull,
recalled what the city was like when she first arrived in 1980.
"No milk, no bread, no schools. It was a
desert and a couple of buildings," she said.
Darwish slowed the car to point out abandoned
building sites where cranes stood still in the baking heat. "Here we
are completely reliant on foreigners," he said. "Maybe
Dubai
grew too fast."
http://www.guardian.co.uk/world/2009/feb/13/dubai-boom-halt