ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Κείμενα του 2007 – στον Αλέξη και την Ειρήνη
Βασίλης Κουτσάκος
Άρχισα να κρατώ σημειώσεις με στοιχεία, εικόνες και σκόρπιες σκέψεις
πριν πολλά χρόνια, όταν για πρώτη φορά ενστερνίστηκα την προσδοκία ότι
οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν κόσμο τουλάχιστον τόσο
καλό, σαν αυτόν που ζήσαμε εμείς. Δεν εννοούσα μόνο το περιβάλλον
και τη Φύση, αλλά πρωτίστως την κοινωνία και τις σχέσεις των ανθρώπων.
Δεν πετύχαμε σ’ αυτό.
Στα 27 τόσα χρόνια των παιδιών μου και κάμποσα πριν από αυτά, η γενιά η
δική μου αλλού πατούσε και αλλού βρέθηκε. Πιστέψαμε με όλο το είναι μας
τον σκοπό που επιλέξαμε, και θελήσαμε να γίνουμε «οδηγητές» –και
συνεχίζουμε να τον πιστεύουμε και να παλεύουμε. Κάποιες στιγμές,
πιστέψαμε ότι χρειαζόταν μόνο «λίγο ακόμα να σηκωθούμε, -λίγο
ψηλότερα»...και νάτη θα «ξεπετιόταν» η εποχή των νέων ανθρώπων. Στην
πραγματικότητα όμως δεν κρατούσαμε εμείς στα χέρια μας το τιμόνι –και αν
κάποιες φορές το νομίσαμε, αποδείχθηκε ψευδαίσθηση. Η δικιά μας, από τις
ευνοημένες γενιές του περασμένου αιώνα γιατί ζήσαμε πολλές πρωτόγνωρες
«μεταβάσεις», -μπορεί να αγωνίστηκε, μπορεί να κέρδισε μάχες για ζωτικό
χώρο, μπορεί να ζήτησε να πάνε όλα τα όρια πιο πέρα –έχασε όμως τον
μεγάλο πόλεμο. Ο τιμονιέρης είχε τους μηχανισμούς στον έλεγχο του και
είχε τη ρότα. Και αν λοξοδρομούσε κάποιες φορές το έκανε μόνο για να
αδειάσει τις ελπίδες μας στις παραισθήσεις που μας πότιζε. Πριν 30-40
χρόνια δεν βλέπαμε που μας πήγαινε. Τώρα οι ξέρες είναι ορατές. Και
χωρίς γυαλί.
Τα κείμενα που γράφτηκαν δεν αποτελούν πια μία παραίσθηση του κόσμου
μας. Δεν βλέπω μπροστά μου την θολούρα του ορίζοντα –αυτήν αποτυπώνω,
αλλά πέρα από εκεί. Τη θολούρα θα την βλέπω στη διάρκεια της ζωής μου
–στον χρόνο που μου μένει. Μετά από εκεί είναι χρόνος των επόμενων
γενεών.
Πιστεύω, -ελπίζω, εύχομαι ο ορίζοντας να καθαρίζει μετά.
Εμπιστεύομαι τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου. Είναι πιο καλή
γενιά από μας.
Αν πέφτω έξω, θα γράφουμε «γράμματα από το μέλλον» σε πραγματικό χρόνο.