Σύγχρονα θέματα
"περιβάλλον"

 

 

Να πιάναμε τα Standards του Κιότο; Πανεύκολο!

Του Ροστόκ; -Αδύνατο!

 

 

Η Διάσκεψη του Κιότο για το κλίμα του πλανήτη αποτελεί μακρινό παρελθόν, όπως και αυτή της Χάγης, του Ναϊρόμπι, του Γιοχάνεσμπουργκ κλπ.

 

Η πρόσφατη του Ροστόκ στον μήνα που πέρασε, προσπαθώ να καταλάβω αν μας πήγε κάπου πιο πέρα, ή μας γύρισε πιο πίσω.

 

Τι κατάλαβα λοιπόν ψάχνοντας το θέμα; Ότι βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα άλλης μιας «συμφωνίας» - ευχολόγιο, ανάμεσα στα 8 πιο ισχυρά έθνη στον κόσμο και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι μεγάλες Βιομηχανίες και το Εμπόριο κοιμούνται πιο ήσυχοι. Οι άμεσες αποφάσεις για ενέργειες και αποτρεπτικές πολιτικές, αναβλήθηκαν, μετατέθηκαν, εξοβελίστηκαν με τις ευχές, τις παροτρύνσεις του μεγάλου Βιομηχανικού κεφαλαίου και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου …

 

Για να μην νομίζετε ότι υπερβάλλω, θα σας δώσω τα στοιχεία που βρήκα στο επίσημο πρακτικό της Διάσκεψης του Ροστόκ[1].

Τα συμπεράσματά της είναι ένα κείμενο 8 σελίδων με αναφορά σε 28 κεφάλαια-σημεία ενδιαφέροντος της G8. Ένα από αυτά επιγράφεται «Κλιματικές αλλαγές, επάρκεια ενέργειας και ενεργειακή ασφάλεια» και είναι σε έκταση λιγότερο από μισή σελίδα. Διαβάζουμε λοιπόν τα εξής στο πρωτότυπο κείμενο:

«… αποδεχόμαστε την έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ[2] για τις Κλιματικές Αλλαγές και πειθόμαστε ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα… Θα συζητήσουμε τα μέτρα αυτά στο τέλος του 2007 στη Διάσκεψη του Μπαλί στην Ινδονησία, με στόχο το 2009 να πάμε σε μία νέα (παγκόσμια) συμφωνία[3], η οποία θα επιδιώκει μέχρι το 2050 την μείωση των εκπομπών αερίων στο 50% της σημερινής… Η τεχνολογία, η επάρκεια ενεργειακών πόρων και οι μηχανισμοί της αγοράς αποτελούν -από κοινού με το Χρηματιστήριο εκπομπών ρύπων ή την επιβολή κινήτρων με φόρους, τα κλειδιά για το κλίμα του πλανήτη και την ασφάλεια των ενεργειακών πόρων…»

 

Να διαβάζεις το πρωτότυπο κείμενο και να ΤΡΕΛΛΑΙΝΕΣΑΙ δηλαδή!!

 

Εκεί που χρειάζονται άμεσα ριζικά μέτρα με ρυθμό 2ετών και 5ετών πλάνων, θέλουν να πάνε σε σχεδιασμούς σε βάθος 40 χρόνων! Όταν οι περισσότεροι σημερινοί ενήλικες δεν θα ζουν πλέον!

Εκεί που πρέπει να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο το τεράστιο μερίδιο του για τις κλιματικές αλλαγές, -εκεί που πρέπει να αποφασιστεί ΑΜΕΣΩΣ η αλλαγή τεχνολογίας στις μηχανές εσωτερικής καύσης, -εκεί που πρέπει να κατευθυνθούμε σε άλλες πηγές ενέργειας μακριά από το CO2, -εκεί που πρέπει να θεσμοθετηθούν παγκόσμιοι περιβαλλοντικοί ελεγκτικοί και κατασταλτικοί φορείς, οι G8 αναφέρονται στους «μηχανισμούς της αγοράς» δηλαδή στο κυνήγι του κέρδους, σε ένα «Χρηματιστήριο ρύπων» που αποτελεί εικονική πραγματικότητα[4], στην «προστασία» των γνωστών ενεργειακών πηγών – που σημαίνει και άλλοι πόλεμοι «προστασίας» και φυσικά σε φόρους, αφού «όλοι ρυπαίνουμε» –για να μην ξεχνιόμαστε.          

 

Οι Κυβερνήσεις των ισχυρών εθνών υποσχέθηκαν λοιπόν άλλη μία φορά ότι «θα κάνουν κάτι»  για να περικόψουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, προκειμένου να προστατευθεί το κλίμα του πλανήτη. Η υπόσχεση που δόθηκε για το τι «θα κάνουν» είναι από μόνη της αδιάφορη για την ατμόσφαιρα της Γης. Κάνουν έκκληση (προς ποιους είναι η αλήθεια;) για μία ελαφριά μείωση της κατανάλωσης της χρήσης άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου –κατά τα ισχνά πρότυπα της Ε.Ε., αντί για συγκεκριμένα μέτρα και για αναστροφή της πορείας αύξησης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου στις τελευταίες δεκαετίες.

Και αυτές οι υποσχέσεις που δόθηκαν υπόκεινται στη νέα Διάσκεψη που θα εξειδικεύσει πολιτικές, standards εκπομπών, τεχνολογίες καυσίμων, διεθνείς καταμερισμούς κλπ, κλπ.

 

Το μόνο καινούριο που υπάρχει στην συμφωνία του Ροστόκ, είναι ότι αυτό το ευχολόγιο και την παράταση που συνεπάγεται, τα αποδέχθηκε και ο Μπους των ΗΠΑ! Και προσπαθούν να μας πείσου ότι ΑΥΤΟ ήταν μεγάλη επιτυχία!

 

Τώρα εμείς τι να κάνουμε δηλαδή, λέω εγώ…

 

Νομίζω ότι έχουμε χοντρικά, τις ακόλουθες επιλογές:

 

-Να μην κάνουμε τίποτα, -όπως ακριβώς είναι οι πραγματικές προθέσεις των Κοινοβουλίων των ισχυρών της Γης (και όλων όσων εξαρτούν), των μεγάλων βιομηχανιών καυσίμων και των θυγατρικών τους, που υπόσχονται να μην επικυρώσουν καμία συμφωνία μείωσης;; Αυτή η στάση μας θα σημαίνει ότι αφήνουμε τις τύχες μας στα χέρια τους –και ότι αν κάπως αυτοί θα βρουν τρόπο να επιβιώσουν, τότε μαζί τους και εμείς…   

 

-Να ενεργοποιηθούμε σαν πολίτες, να ανοιχτούμε στον πολιτικό αγώνα, να καταγγείλουμε την  πλειοψηφία του Κοινοβουλίου μας εφόσον συντάσσεται άμεσα ή έμμεσα με αυτές τις διεθνείς πολιτικές και ενδιαφέρεται πρωτίστως για τις εταιρείες καυσίμων, το ελεύθερο εμπόριο και την βιομηχανία παρά για τον πλανήτη;; Μπορεί και να φέρουμε αποτελέσματα, αλλά μοιάζει σαν μία δύσκολη δουλειά και εν τω μεταξύ «το τραίνο του περιβάλλοντος θα χωθεί πιο βαθιά στο τούνελ χωρίς άκρη» γιατί το σύστημα έχει ισχυρές αντιστάσεις που πρέπει να καμφθούν.

 

-Υπάρχει και η απλούστερη επιλογή: Να κάνουμε ότι αποφασίστηκε πριν χρόνια στο Κιότο! Κυβερνήσεις –ξεκυβερνήσεις, οι πολίτες και οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να σταματήσουν να σπαταλούν καύσιμα. Η ομορφιά αυτής της επιλογής είναι ότι μπορεί να συμφέρει οικονομικά κιόλας! Και η επιλογή αυτή δεν μας αποστερεί την προηγούμενη δυνατότητα –αντίθετα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για την μεγάλη βιομηχανία και το εμπόριο από του να αποδείχνεις την απάτη του marketing που πλασάρουν και να αντιστέκεσαι έμπρακτα.

 

Αυτό το «περί οικονομικού συμφέροντος», ακούγεται περίεργο, όταν οι βιομηχανίες ξοδεύουν εκατομμύρια στην επικοινωνιακή τους αντεπίθεση για να μας πείσουν ότι «με τη συμφωνία του Kyoto υποχρεωνόμαστε όλοι να αποδεχθούμε δεσμεύσεις που θα έχουν επίπτωση στις οικονομίες και στο lifestyle μας» -αυτή ήταν η ακριβής διατύπωση της Mobil, που ήταν από τις πιο ήπιες. «Στο μόνο πράγμα που μειώνει την θερμοκρασία η συμφωνία του Κιότο, είναι στην οικονομία των αναπτυγμένων χωρών» φωνασκεί εδώ και χρόνια ένας παγκόσμιος συνασπισμός βιομηχανιών αυτοκινήτου, χάλυβα, χημικών και πετρελαίου.

 

Οι εταιρείες διατείνονται ότι η άνοδος της θερμοκρασίας του πλανήτη δεν είναι βέβαιη, γιατί στηρίζεται σε μη αποδεδειγμένα κλιματικά μοντέλα προσομοίωσης. Και καλά ας αφήσουμε τις ανεξάρτητες φωνές της WWW, του BBC και της Green Peace, που θα μπορούσε κανείς (άδικα), να πει διάφορα για την ανεξαρτησία και την εγκυρότητά τους. Να αγνοήσει όμως και την έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για το κλίμα (την IPCC του ΟΗΕ του 2007);; Έ, όχι δα!

 

Αλλά οι προβλέψεις της μεγάλης βιομηχανίας σε αντίβαρο, στηρίζονται σε πολύ αμφίβολα οικονομικά μοντέλα. Στην πραγματικότητα τα μοντέλα τους που προβλέπουν οικονομική καταστροφή από τον περιορισμό των σημερινών καυσίμων, είναι τόσο αυθάδη και προσβάλλουν τόσο βίαια την νοημοσύνη μας, ώστε εύκολα κανείς συμπεραίνει ότι κατασκευάστηκαν σκοπίμως. Για να γίνω πιο σαφής, οι σημερινές αντιδράσεις της μεγάλης βιομηχανίας για το ενεργειακό ζήτημα είναι ανάλογες με αυτές των καπνοβιομηχανιών που –ενώ γνωρίζουν καλά, αρνούνται τη σχέση καπνίσματος, εθισμού και καρκίνου εδώ και δεκαετίες, με «έρευνες τους» κλπ. Αλλά εξακολουθούν να παραπλανούν τις νέες γενιές,–όσο για να προλάβουν να κερδίσουν και άλλους καπνιστές, προστατεύοντας τον πακτωλό των κερδών τους.

 

Τα μοντέλα των βιομηχανιών υπερβάλλουν και ως προς το κόστος της τεχνολογίας που θα μειώσει την κατανάλωση ενέργειας και υποτιμούν την απόδοση αυτών των τεχνολογιών και μας λένε διάφορα.

Οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν απόλυτη πίστη στην δύναμη της τεχνολογίας τους -σε οτιδήποτε άλλο εκτός από του να κατασκευάσουν αυτοκίνητα που θα μας πάνε πιο μακριά με ένα λίτρο βενζίνας και με μικρότερες εκπομπές CO2. Οι βιομηχανίες άνθρακα δεν πιστεύουν ότι θα μπορούμε να ανάψουμε τα φώτα του σπιτιού μας ή να βάλουμε μπροστά τους κινητήρες των μηχανών με αποδοτικότητα χωρίς την κλασική ηλεκτρική ενέργεια, ή να παράγουμε αρκετό ηλεκτρισμό για κατανάλωση από τον άνεμο ή τον ήλιο.

 

Πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος να μειώσουμε την κατανάλωση ενέργειας είναι να μείνουν τα πράγματα ως έχουν και να μπει άγρια ενεργειακή φορολογία στους ιδιώτες καταναλωτές (να το, το Ροστόκ!…)– χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι αυτοί οι φόροι θα αντικαταστήσουν κάποιους άλλους. Οι φτωχοί - φτωχότεροι δηλαδή και να πληρώσουν από πάνω και την όποια τεχνολογική εξέλιξη.

 

Φυσικά και υποβαθμίζουν συνειδητά τη σημασία πολλών παραμέτρων σε ότι αφορά τις ήπιες μορφές ενέργειας, όπως την εξοικονόμηση που θα πετύχουμε ως προς το πετρέλαιο, το αέριο, τον άνθρακα, -την μικρότερη μόλυνση του αέρα που θα αναπνέουμε, -την καλύτερη ποιότητα ζωής που θα κερδίσουμε, -τα λιγότερα «ατυχήματα» διαρροής καυσίμων που θα συμβαίνουν, -την μικρότερη εξάρτηση από τις εισαγωγές, για να μην αναφέρουμε το πιο σταθερό κλίμα του πλανήτη. Παραμέτρους δηλαδή που έχουν να κάνουν με τη δική μας τσέπη, την δική μας ποιότητα ζωής, την ατομική υγεία μας, το μέλλον μας σαν έμβια όντα του πλανήτη.

 

Για να ακριβολογούμε, δεν σκοτίζονται καθόλου για μας.

 

Πριν πάρουμε την πολιτική εφαπτόμενη και καταγγείλουμε τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό των πολυεθνικών –να το κάνουμε και αυτό γιατί είναι απόδειξη υγείας, - αξίζει να δούμε και μία άλλη πλευρά.

 

Να δούμε προς στιγμή, από μέσα το διαμορφωμένο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης.

 

Υπάρχουν οικονομικά μοντέλα που οδηγούν σε αντίθετα συμπεράσματα από τα καταστροφικά οικονομικά σενάρια των μεγάλων πολυεθνικών, για τα οποία οι καμπάνιες των μεγάλων του κεφαλαίου δεν μας λένε τίποτα. Ερευνητικά κέντρα και ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο, κυβερνητικοί φορείς, περιβαλλοντικοί οργανισμοί ακόμα και το ίδιο το τμήμα έρευνας και ανάπτυξης της Shell και της ΒΡ, συμπεραίνουν -με χιλιάδες μελέτες τους που έχουν δημοσιευθεί μετά το 1990, ότι δεν χρειάζεται να πειράξεις την οικονομία για να περιορίσεις την χρήση των σημερινών επιβαρυντικών για τον πλανήτη ενεργειακών πηγών. Αντίθετα οι μελέτες αυτές τονίζουν ότι μπορούν να προκύψουν κέρδη και νέα ανταγωνιστικότητα και να εξοικονομηθούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από σπάταλους ενεργειακούς λογαριασμούς[5].

Παρουσιάζονται εκατοντάδες παραδείγματα για το πώς μπορεί η βιομηχανία, αξιοποιώντας έξυπνα την διαθέσιμη τεχνολογία, να επιτύχει μεγάλες οικονομίες στην ενέργεια σε πολύ σύντομο διάστημα. Μοιάζει να είναι πιο πολύ πρόβλημα management και αξιοποίησης των σωστών επιστημόνων-ειδικών για να αντιμετωπιστούν τα σωστά προβλήματα, παρά ζήτημα νέων επινοήσεων από την επιστήμη και την τεχνολογία. Ή αλλιώς, μοιάζει να σκοντάφτουμε όπως πάντα στα παραδοσιακά συντηρητικά αντανακλαστικά του μεγάλου κεφαλαίου – «στηρίζουμε μόνο την τεχνολογία που εγγυάται τα υπερκέρδη του κεφαλαίου που επενδύουμε. Οι νέες τεχνολογίες, ή οι τεχνολογίες με ρίσκο απόδοσης να δοκιμαστούν αλλού από άλλους….». Ίσως σε έναν άλλο πλανήτη λέω εγώ[6]…ότι

 

Και παράλληλα υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν οι πολίτες κυρίως του αναπτυγμένου κόσμου για τα κακής μόνωσης σπίτια τους, τις κακές συνήθειες τους και τα βενζινοβόρα υπερμεγέθη αυτοκίνητά τους.

 

Αντιστέκομαι στο σύμπλεγμα της συνευθύνης που προσπαθούν να μας επιβάλλουν με το marketing και με την διαφήμιση καταναλωτικών προτύπων κάθε στιγμή. Αλλά σκέπτομαι και ότι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει περιθώριο να κάνει επίσης πολλά πράγματα στον μικρόκοσμό του[7].

Οι Κυβερνήσεις που προσυπέγραψαν την συμφωνία του Κιότο –και η δική μας μεταξύ τους, πρέπει να προχωρήσουν σε άμεσες πρακτικές πολιτικές για αυτά που δεσμεύθηκαν. Οι νέες ενεργειακές τεχνολογίες θα μπορούσαν να αναπτυχθούν καλύτερα αν απομακρύνονταν οι προστασίες –πολιτικές και οικονομικές, της παλιάς τεχνολογίας. Η αγορά θα δούλευε καλύτερα αν οι κυβερνήσεις επέβαλλαν την ενσωμάτωση του πραγματικού περιβαλλοντικού κόστους -όχι στις τελικές τιμές των προϊόντων, αλλά με φορολόγηση στην πηγή διαμόρφωσής του. Εν τέλει, αν οι ήπιες-ανανεώσιμες μορφές ενέργειας εκτός από καθαρές είναι και πιο φθηνές, ωφελημένοι θα είναι οι πολίτες.

Ότι και αν κάνουν οι κυβερνήσεις, το να εκπληρωθούν τα κριτήρια και οι στόχοι του Κιότο μοιάζει εφικτό και πανεύκολο. Εκείνο που δεν είναι αποδεκτό από την Μητέρα Γη, είναι να αναβάλουν την εφαρμογή τους, όπως έγινε στο Ροστόκ.      

 

 

 

 

Μετά το Ροστόκ – Ιούλιος 2007, συνειρμοί...