Μια μαρτυρία από τον Νίκο Ζάβολα και τα παιδιά της
Pennsylvania, από το μακρινό παρελθόν.
Αναδημοσίευση
από την ιστοσελίδα: Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
PPENNSYLVANIA
Η μουσική του Θεοδωράκη είχε
καθηλώσει το Madison Square Garden. Η φωνή της
Φαραντούρη και του Πανδή, μας μίλαγαν κατευθείαν στην
καρδιά.
Στον δεύτερο χρόνο δημοκρατίας μετά
την Χούντα, ο Θεοδωράκης ήταν ο Superstar, ειδικά δια
τους ομογενείς.
Προκαλούσε ρίγη συγκίνησης, γιατί
κουβαλούσε μαζί του την δική μας Ελλάδα, την Ελλάδα που
αγαπούσαμε και την Ελλάδα που νοσταλγούσαμε!
Θεόρατος, με τις χερούκλες του να
κατευθύνει την ορχήστρα του και να μας συνεπαίρνει μαζί
του σαν ένας Θεός του Ολύμπου .
Λες και μόλις τέλειωσε με την ορχήστρα του, από
τον Γάμο του Πυλαία και της Θέτιδας και ήλθε να παίξει και δια μας,
τους θνητούς.
Ένας ζωντανός θρύλος ανάμεσά μας.
Σε μια στιγμή ο Μίκης, με μια κίνηση, σταματά
την μουσική, πηγαίνει κοντά στο μικρόφωνο και λέει :
-Το μπουζούκι δεν ακούγεται! γιατί;
επειδή είναι ελληνικό;
Ήταν μια ατάκα που έκανε όλους τους
ομογενείς να χειροκροτήσουν με συγκίνηση, ενώ
συνεχίστηκε η συναυλία, μέσο μιας εξωπραγματικής
αποθέωσης.
Σε μια στιγμή πήγα να πω κάτι του
αδελφού μου αλλά αυτός ούτε καν μου έδινε σημασία .
Τον σκουντώ, αλλά αυτός δεν
καταλάβαινε τίποτα!
Ήταν ένα ηλεκτρονικό ρομπότ!
Ο Αντώνης ο φίλος μου, ήταν χειρότερος.
Αυτόν τον είχε πιάσει “ηλεκτρικό αμόκ” κι
έτρεμε κλαίγοντας.
Πίστευα δια μια στιγμή, ότι μόνο εγώ καθόμουν
ψύχραιμος, ώσπου σε μια στιγμή, γυρνά ο Μηνάς και μου λέει:
-Γιατί έσπασες το κασετόφωνο;
-Γιατί ενθουσιάστηκα του λέω!
-Κι εγώ ενθουσιάστηκα αλλά δεν έσπασα και
τίποτα, μου λέει!
Μόλις τότε κατάλαβα ότι υπήρχαν κι άλλοι πιο
ψύχραιμοι κι από μένα.
Μόλις τέλειωσε η συναυλία, τρέξαμε κι οι τρεις
μας κοντά στο σανίδι και λέμε σε κάποιον της συναυλίας :
-Θέλουμε να δούμε τον Μίκη!
-Δύσκολο βρε παιδιά !
-Ερχόμαστε από την Pennsylvania!
-Που είναι αυτό;
-Στην άλλη μεριά της Αμερικής του
απαντώ εγώ! ταξιδεύαμε μέρες και νύχτες δια να δούμε τον
Μίκη!
-Εντάξει παιδιά , ανεβείτε στη
σκηνή, είμαι ο Manager της συναυλίας.
Μόλις μας βλέπει ο αστυνομικός να
πηδάμε στη σκηνή, έρχεται κοντά μας αλλά ο Manager του
κόβει την φόρα:
-Cousins! Cousins! Family!
Μόλις πήγαμε στα καμαρίνια, μας λέει ο Manager:
-Θα περιμένετε εδώ μέχρι να σας φωνάξω!
Σε μια στιγμή, λέει ο Αντώνης :
-Εσύ Νίκο θα μπεις μπροστά και μετά θα
ακολουθήσουμε εμείς.
Μετά από μισή ώρα, που μας φάνηκε
μια ολόκληρη μέρα, ακούμε στο βάθος κάποιον να φωνάζει:
-Τα παιδιά του Pennsylvania! τα παιδιά του
Pennsylvania!
Πάνω στην αγωνία μας ξεχάσαμε ποια ήταν τα
παιδιά της Pennsylvania, ώσπου σε μια στιγμή, λέει ο Μηνάς :
-Εμείς είμαστε, πάμε.
Φτάνουμε έξω από το καμαρίνι του
Μίκη και αναρωτιόμαστε :
-Και τώρα, τι κάνουμε τώρα!
Τρέμαμε σαν κοτόπουλα .
Αμέσως καταστρώνουμε με τον Αντώνη το σχέδιο
δράσεως χωρίς να καταλάβει ο αδελφός μου τις ματιές που ανταλλάξαμε.
Κτυπάμε την πόρτα και μόλις ανοίγει, σπρώχνουμε
τον Μηνά και χωρίς να καταλάβει τι συμβαίνει, βρίσκεται μπροστά στον
Θεοδωράκη .
Τι να έκανε ένα παιδί μπροστά σε
ένα παγκόσμιο θρύλο δύο μέτρων ;
Λογικά ή θα έπρεπε να το βάλει στα πόδια ή να
τσιμπήσει το χέρι του να δει, μήπως ονειρεύεται.
Την ώρα που ο Μίκης πλησιάζει τον Μηνά, αυτός
πανικόβλητος, χάνεται μέσα στην τεράστια αγκαλιά του Θεοδωράκη.
Ο Αντώνης κλαίγοντας , φωνάζει :
-Επιτέλους, σε βλέπω Μίκη !
Όταν ήλθε η σειρά μου, τα πράγματα ήταν πιο
απλά.
Ο πάγος είχε “σπάσει”.
Ας είναι καλά ο Μηνάς που ήταν μπροστά στη
πόρτα και τον σπρώξαμε να μπει πρώτος.
Ο Θεοδωράκης μας ρωτά:
-Από πιο μέρος της Ελλάδας είστε ;
-Δωδεκάνησα ! εγώ από την Κω και τα παιδιά από
την Κάρπαθο! λέει ο Αντώνης.
-Εύχομαι να γυρίσετε στην Ελλάδα
διότι η πατρίδα μας χρειάζεται όλα τα παιδιά της . Δεν
τις περισσεύει κανείς. Ξέρετε, πήγα στην Κάρπαθο και
παίξαμε λίγο μπουζούκι. Αυτή είναι η Ελλάδα, τα νησιά
μας, η επαρχία μας, τα χωριά μας.
Όταν φεύγαμε, αφού αγκαλιαστήκαμε, μας είπε:
-Μην ξεχνάτε την Ελλάδα!
Όταν γυρίσαμε στο Jersey City,
πήγαμε δια καφέ στου Μανόλη Παππαδάκη το Φαστβουτάδικο!
Ο Μηνάς δεν μπορούσε να το χωνέψει,
ότι τον σπρώξαμε κι έπεσε πάνω στον Θεοδωράκη και
μονολογούσε :
-Μου την φέρατε γυριστή !
-Έλα βρε Μηνά τώρα, τι έγινε δηλαδή, του λέει ο
Αντώνης.
-Πάντως γράψαμε Ιστορία, του λέω κι εγώ!
Την άλλη μέρα, στην εφημερίδα Πρωινή, βλέπουμε
ένα ρεπορτάζ, με τον τίτλο:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
PENNSYLVANIA
!
Ο δημοσιογράφος περιγράφει με λεπτομέρεια, τι
έλαβε χώρα, μέσα στο καμαρίνι του Μίκη, με τα παιδιά από το
Pennsylvania.
Που να φανταστούμε, ότι ο τύπος που καθότανε
πιο πέρα, ήταν δημοσιογράφος;
Γεμάτοι χαρά, πήγαμε κι αγοράσαμε ο καθένας μας
τέσσερις εφημερίδες .
Δεν προλάβαμε όμως να χαρούμε την δημοσιότητά
μας !
“Όλοι” οι Καρπάθιοι κι όλοι οι Κώες,
υποστήριζαν, ότι αυτοί ήταν που επισκέφθηκαν το καμαρίνι του Μίκη!
-« Εμείς είμαστε αυτοί, που αναφέρει η
εφημερίδα », έλεγαν !
Τότε μόλις κατάλαβα, ότι το
καμαρίνι του Μίκη, πρέπει να ήτανε μεγαλύτερο από τον
χώρο της συναυλίας του Madison Square Garden.
Διότι πως αλλιώς θα χωρούσαν όλοι οι Κώες κι
όλοι οι Καρπάθιοι μέσα σε αυτό. !