Πολιτισμός

λογοτέχνες

" το τραγούδι της Μαργιόλας "

 

Σήκω, Μαριόλα μ’, απ’ τη γη κι από το μαύρο χώμα,

Μαριώ - Μαριόλα μου.

Κι από το μαύρο χώμα, ψυχή, καρδούλα μου.

 

Με τι χεράκια η μαύρη να σ’κωθώ, χεράκια ν’ ακουμπήσω,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

Χεράκια ν’ ακουμπήσω, ψυχή, καρδούλα μου.

 

Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις απαλάμες φτυάρια,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

τις απαλάμες φτυάρια, ψυχή, καρδούλα μου.

 

Ρίξε το χώμα από μεριά, τις πέτρες ‘πο  την άλλη,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

τις πέτρες ‘πο  την άλλη, ψυχή, καρδούλα μου.

 

Κι έβγα, Μαριόλα μ’, να σε ιδώ,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε το δικό μου.

 

Το μνήμα μ’ εχορτάριασε κι έλα να βοτανίσεις,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

κι έλα να βοτανίσεις, ψυχή, καρδούλα μου.

 

Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και μ’ αναστήσεις,

Μαριώ - Μαριόλα μου,

ίσως και μ’ αναστήσεις, ψυχή, καρδούλα μου.