5- εύκολες (όχι  και ευτελείς) διατυπώσεις

1. Το «πολύτιμο» σε αντίθεση με  το «ευτελές» αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την τέχνη? Σε ορισμένες  κοινωνίες οι πέτρες, τα κογχύλια και τα γουρούνια θεωρούνται ως βασικές αξίες, συμβολικές και ανταλλακτικές, όπως στις δυτικές κοινωνίες το χρυσάφι και τα διαμάντια.  Ένα χρυσό άγαλμα εδώ, είναι εκεί ένα ευτελές αντικείμενο .Ένα περιδέραιο με κογχυλάκια εκεί είναι εδώ ένα φτωχό δώρο. Να ψάχνουμε  λοιπόν για πρώτη ύλη σε λατομεία για άσπρο μικροκρυσταλλικό μάρμαρο η στους σκουπιδοτενεκέδες των μεγαλουπόλεων?

2. Το «ευτελές» μπορεί να οδηγήσει στο «τέλειο»? Εξαρτάται από το ερώτημα και την δοκιμασία που υποβάλλεται το ευτελές στο όνομα  βέβαια της τέχνης. Η πρώτη ύλη καθορίζει εν μέρει αλλά δεν προσδιορίζει την αισθητική εμβέλεια του τελικού έργου. Ο Μίδας δεν βασιλεύει (ακόμη) στην επικράτεια της τέχνης.

3. Το «ευτελές» συνδέεται με το «καθημερινό», ωστόσο, τι  θάταν το εξαιρετικό και το μοναδικό αν δεν ήταν σε συσχέτιση με το σύνηθες? Αναμφίβολα μέχρι πρόσφατα στον χρεοκοπημένο καπιταλισμό η τάξη και επανάληψη βασίλευαν και  το «καθημερινό»  ήταν οργανωμένο χωρίς εντάσεις  μεταφυσικές. Τι είναι  σήμερα, εντέλει, ευτελές, το υλικό η το άυλο?

4. Η κοινωνία της μάζας ή κοινωνία της αφθονίας στηρίζεται στην πληθοπαραγωγή και το χρήσιμο-άχρηστο προϊόν, ο μετασχηματισμός του τελευταίου σε έργο τέχνης  μήπως  λειτουργεί ως «ξόρκι»?

5. Το ευτελές αντικείμενο ίσως παραπέμπει στο ευτελές υποκείμενο και ο υπερπληθυσμός των προϊόντων συναγωνίζεται τον υπερπληθυσμό των προσώπων.

                                                                         Δημοσθένης Αγραφιώτης

                                                                         Ποιητής, καλλιτέχνης διαμέσων

                                                                         Poet, intermedia artist

Η δουλειά αυτή αποτελείται από μια σειρά πορτραίτων. Σε ένα περιβάλλον-χώρο όπου οι αναφορές πηγάζουν από τις αναγεννησιακές προσεγγίσεις του θέματος έρχονται να προστεθούν θραύσματα και παραμορφωμένες ανθρώπινες μορφές παρμένες από το παιδικό κόσμο. Πρότυπα ομορφιάς, τρέχουσες αισθητικές, υποχωρούν μπροστά σε παραμορφώσεις και δύσμορφες καταστάσεις, αναπτύσσοντας ένα διάλογο ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, ανάμεσα στα πρότυπα ομορφιάς όπως αυτά καταγράφονται και προσπαθούν να μας διαμορφώσουν από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Άγγελος Αντωνόπουλος

 Τα έργα (τρισδιάστατες φιγούρες) που εκτίθενται ονομάζονται: Λατρευτικά επιπεδόσχημα ειδώλια ανακυκλώσιμων θεοτήτων.  Η μορφολογική αναφορά που γίνεται στα αρχαϊκά ειδώλια είναι εμφανής. Τα υλικά όμως που χρησιμοποιούνται είναι ένα collage, από καταναλωτικά απόβλητα. Αυτά τα αντικείμενα που προκαλούν τη φαντασία μου και με ωθούν να δημιουργήσω νέες μορφές, τα βλέπω σαν παραπεταμένα κομμάτια της πραγματικότητας που με περιβάλλει και με προκαλεί να καταπιαστώ μαζί της. Αυτές οι κληρονομιές, σπρώχνουν στην καλλιτεχνική δημιουργία, καθώς μεταχειρίζονται σαν «πολύτιμα υλικά». Τα απομεινάρια της καθημερινής ζωής αποκτούν άλλη λειτουργικότητα στην καλλιτεχνική δημιουργία.  Δε συλλέγω μόνο, αλλά μέσα από τις μορφές δίνω διαφορετικό νόημα στο παραπεταμένο. Η διαδικασία εξευγενισμού του, φανερώνει ψυχική δύναμη που στο βάθος της το ανάλαφρο μαζί με το χιούμορ αποκαλύπτουν μια παιχνιδιάρικη διάθεση. 

 Μιχάλης Αρφαράς

H υπολογιστική σκέψη υποσκελίζοντας, σχεδόν καταργώντας την άσκηση χειρωναξίας

δημιουργεί έναν κόσμο που ξεπερνά κατά πολύ τις ανθρώπινες χειρωνακτικές δυνατότητες.

Στο έργο «Σκούπα» το υλικό και η μορφή ενός ready-made οικιακού-αντικειμένου εξυψώνονται μέσα από τη λεπτή, «μονομανική» χειρωνακτική επεξεργασία της μικρότερης μονάδας ως μεμονωμένου μέρους ενός μεγαλύτερου μεγεθυμένου όλου. Μια διαφορετική εκδοχή καλλιτεχνική «χειρονομίας».

Γυπαράκης Γιώργος

Τίποτα δεν είναι ευτελές - φτηνό,  όλα είναι διαπραγμάτευση, διαδικασία, μεταμόρφωση, ειλικρινά υπάρχει μόνο χάος και απέναντι στο χάος μοναξιά - alone. Δώσε στο χάος άλλο όνομα και δεν είναι πια χάος και εσύ είσαι δημιουργός.

Ζαχαριουδάκης Μανώλης

Ενήλικες σημειώσεις πάνω σε παιδικές εντυπώσεις

Ο Σάκης ζει με τον γιο του, Σιδέρη, τις κόρες του και τα δυο του σκυλιά, τη Λίζα και τον μικρό Τουτούη, στη γειτονιά της Αλικαρνασσού, στα δυτικά του κέντρου, κάτω από τις γραμμές του τρένου, κοντά στη μεγάλη γέφυρα εισόδου της πόλης.
Το να προσπαθείς να κρατήσεις τις πιο στοργικές σχέσεις στην ενήλικη ζωή σου, παρέα με ένα τρίκυκλο και ένα τετράποδο, είναι ένα εφηβικό κατόρθωμα. Ο Σάκης, που δε λείπει ποτέ από τους αθηναϊκούς δρόμους, χρησιμοποιεί τις «προσβάσεις» του ρακοσυλλέκτη για να περιπλανιέται με το αυτοσχέδιο μπλε τρίκυκλο, τη γέρικη Λίζα και το μικρό Τουτούη ανεβασμένους στο στέγαστρο του οδηγού.
Η άρνησή του να ενηλικιωθεί και η επιμονή του να συνεχίσει να παίζει στην κοινωνία των μεγάλων με όρους αργούς, ασαφείς και τρυφερούς, τον κάνει να μοιάζει με παιδί ΘΑΥΜΑ!!! Τα κενά που δημιουργούνται στις ανθρώπινες ηλικίες βαθαίνουν και παραμένουν αγεφύρωτα ή κλείνουν με εκπληκτική ταχύτητα; Ο Σάκης κάθε μέρα ξεμπαζώνει το κενό που όλοι μας μπαζώνουμε, χρησιμοποιώντας τα παλιά και άχρηστα παιχνίδια μας από το κουκλόσπιτο της ζωής. Ντουλάπες, ηλεκτρικές συσκευές, εξαρτήματα ενήλικων ζωών σε μια ανήλικη κοινωνία ρόλων, όπου όλοι μαραίνονται και γερνάνε, ενώ αυτός παραμένει άφθαρτος, παιδαριώδης, ένα δίποδο που μπουσουλά στους δρόμους της πόλης…

Χάρης Κοντοσφύρης
Στον 6ο όροφο της Βερανζέρου, 30-3-2008

+1 χρόνια από τη δημιουργία των «Δεσποινίδων της Οδού Αβινιόν» του P. Picasso.

Αλήθεια αυτά τα κορίτσια πώς έζησαν;

Πότε και πώς πέθαναν;

και Αυτές με τις Αφρικάνικες μάσκες ποιες ήταν;

Μικρά ερωτήματα για να διηγηθώ σπαράγματα από την Ιστορία της Ευρώπης

«την ιστορία μας» από τότε μέχρι τις ημέρες μας.

Ο θεατής φεύγοντας παίρνει μαζί του μία δακτυλογραφημένη σελίδα τούτες τις σκέψεις και υποθέσεις μου και Αυτές νομίζω είναι το έργο μου.

Άγγελος Σκούρτης

Το έργο με τίτλο «3 φύλλα καπνού» 1987-88, προέρχεται από τν ενότητα «Καπνολόγιο» και εκτέθηκε για πρώτη φορά στη γκαλερί Artio το 1988.

…Ο καπνός, τα φύλλα καπνού ως πρώτη ύλη συναρθρώνονταν με ζωγραφικά υλικά, πίσσα, λάδι για να συντελέσουν εκφραστικά…

Χαραλάμπους Πάνος

Τα κουρέλια που σκουπίζω τα πινέλα μου, ήταν πάντα τόποι που μου κρυβόντουσαν μελλοντικά έργα. Δεν θα έπρεπε ίσως να συνεχίσω να τα αποκαλώ κουρέλια, από την ώρα που ξαναμπαίνουν στην ζωγραφική μου σαν κανονικά κομμάτια της.

Σαν ψηφίδες πολύτιμες ενός μεγάλου μωσαϊκού, που είναι όλη μαζί η δουλειά μου,

τα κουρέλια αυτά έχουν διώξει τελειωμένα, προς στιγμή,  έργα που τα κατέστρεψα για να τα ξαναρχίσω από την αρχή.

Επειδή έχουν επάνω τους όλη την γκάμα των χρωμάτων που χρησιμοποιώ, χωρίς καμία  απολύτως πρόβλεψη ή έλεγχο στην χρήση της, μου είναι πολύτιμα καταφύγια όταν βρίσκω το έργο μου στο τελάρο βαρετό.

"Η αισθητική ενεργοποίηση των ευτελών υλικών", λοιπόν, με προκαλεί σαν τίτλος, αν και  ποτέ δεν μου ήταν ευτελή.

 Πάντα πίστευα, πως όπως στην λογοτεχνία και το θέατρο δεν υπάρχουν ευτελής χαρακτήρες και ρόλοι, έτσι και στο εργαστήριο του καλλιτέχνη δεν υπάρχουν ευτελή υλικά.

Μανώλης Χάρος