Πορφύρης Τάσος
Ο Ηπειρώτης ποιητής
ΤΑ (ΕΙ)ΚΟΝΙΣΜΑΤΑ
(ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ)
Δέντρα, θάμνοι, αψηλά χόρτα και ριζωμένες μεγάλες πέτρες `
αυτές που τις λέμε σκέμπια. Ολόγυρα μοναξιά και σιωπή -κομμένες σε
μεγάλα χορταστικά κομμάτια απ’ τη φωνή του κότσυφα-, συνωθούνται
γύρω από τα εικονίσματα και βαραίνουν.
Μνήμες που έγιναν βρύα στους αρμούς της ξερολιθιάς. Παλιές
εικόνες δαρμένες από τη βροχή και τους αγέρηδες και το ποτήρι του
καντηλιού μαυρισμένο, από το γράμμα που δεν ήρθε κι από τον καιρό.
Η νύχτα σημαδεμένη με τρέμουσες φλογίτσες στην Παναγιά, στον
Αϊ Σπυρίδωνα, στου Καλογιάννη, στον Αϊ Θανάση, ως πέρα στην
Προβατού, ανιχνεύοντας το σκοτάδι της μνήμης.
Τοπία γνώριμα για τις ψυχές πού αναπαύονται ξεντυμένες το
κορμί τους πού τόσο τις παίδεψε και που τόσο πολύ αγάπησαν.
Με το φως της ημέρας αιχμαλωτίζουν τις ματιές, φωλιές στον
κόρφο της πλαγιάς ανάμεσα στα δέντρα, ένα με το τοπίο θαρρείς και τα
’χτισε ο καιρός, σημάδια για την αναγνώριση των δικών μας που
χάθηκαν, τρόπος επαφής με τούτο το χώμα που μας γέννησε και θα μας
δεχτεί.
Φιγούρες ενός παρελθόντος, μοιάζουν απολιθωμένες στιγμές της
πιο ακριβής μας θύμησης.
Στις πέτρες τους σημάδια από δάχτυλα καθώς προσπαθούσαν ν'
ανάψουν το καντήλι. Δάχτυλα της μάνας ή της αγαπημένης σκληρά από το
αλέτρι και το τσαπί, απαλά από το άνοιγμα του φύλλου για την πίττα
και το χάιδεμα του κούτσικου στη σαρμανίτσα ` αγιασμένα. Ακόμα
μοσχοβολάει η ξερολιθιά.
Κι η πρωινή αντάρα στο κόνισμα του Αϊ Γιώργη ανεβαίνοντας από
τη στρούγκα του Κιτσώνα κουβαλάει μαζί της τις σκιές εκείνων πού
ξεκινούσαν για το ταξίδι και όσων έμεναν πίσω κουνώντας το μαντήλι,
ώσπου όλα θολώνουν ` οι ταξιδιώτες, ο Νικολα-Φώτος, τα ζωντανά, ο
ορίζοντας ` ο καιρός τραβάει την κουρτίνα του.
Μονάχα το αεράκι πού περνάει ανάμεσα από τα φύλλα της
βελανιδιάς ακούγεται σαν διακριτικό παραπονεμένο κλάμα -η συμμετοχή
του τοπίου στην οδύνη των ανθρώπων- ίδιο κι απαράλλαχτο -φαντάζομαι-
όπως και τότε.
Τάσος Πορφύρης
Αθήνα, 1996
◄Πίσω στα κείμενα του Τάσου Πορφύρη