Το κόκκινο κασκόλ

του Γιώργου Δουατζή

   

Οι εκδόσεις Μανδραγόρας

σας προσκαλούν στο Polis Art Cafe, Πεσμαζόγλου 5, αίθριο Στοάς του Βιβλίου, Αθήνα

την Τετάρτη, 20 Απριλίου 2016, ώρα 20.00'

να γιορτάσουμε τα 40 χρόνια της λογοτεχνικής παρουσίας

του Γιώργου Δουατζή

με την παρουσίαση της νέας του ποιητικής συλλογής Το Κόκκινο Κασκόλ  

η αρχική ανακοίνωση  

    Ολόκληρη η εκδήλωση σε 20 βίντεο με την
επιμέλεια του Ναπολέοντα Ροντογιάννη 

   

Για τον ποιητή και το έργο του θα μιλήσουν οι:

• Κώστας Γεωργουσόπουλος, λογοτέχνης, μεταφραστής, κριτικός

• Κατερίνα Δασκαλάκη, συγγραφέας, μεταφράστρια

• Απόστολος Μπενάτσης, καθηγητής Πανεπιστημίου

• Εσμεράλδα Γκέκα, ποιήτρια

• Απαγγελία: Νίκος Γκεσούλης, ηθοποιός, σκηνοθέτης

• Πιάνο: Φωτεινή Τσακνάκη

• Τραγούδι: Ιωάννα Παπακωνσταντίνου

     

     

   

Κόκκινο κασκόλ

 Δεν μπορούσα να αφαιρέσω τον κόσμο. Αλλά, μπορούσα να αφαιρέσω τον εαυτό μου από τον κόσμο, όποτε εγώ αποφάσιζα, πράγμα που με γέμιζε αυτοπεποίθηση

Για τούτη τη μεγάλη έξοδο, φρόντιζα πάντοτε πολύ επιμελημένα την εμφάνισή μου, διότι είχα να κρύψω πάμπολλες πληγές. Εκείνοι θαύμαζαν την κομψότητά μου, και οι πιο ανόητοι την ζήλευαν κιόλας

Πώς να τους πείσω ότι το κόκκινο που έβλεπαν δεν ήταν του κασκόλ...

 

Η συντροφιά

Και βέβαια, δεν χτύπησε κανείς την πόρτα. Πανάκριβες οι παρουσίες και οι επισκέψεις έχουν κόστος υψηλό. Μόνον το παρελθόν μού χτύπησε ξανά την πόρτα. Είχε ξεχάσει πως συνήθισα τις απουσίες κι οι μνήμες της απώλειας μόνιμη συντροφιά. Δεν υπάρχει ελευθερία, μου είπε, ας ομορφύνουμε τις φυλακές μας, λησμονώντας πως ήταν φυλακισμένο μέσα στις παλαιότερες των αναμνήσεων.

Και ο καθρέφτης σίγησε, σαν μια πόρτα που την χτυπάει ο άνεμος και δεν βγαίνει ήχος κανείς, αλλά, έτσι κι αλλιώς, εγώ ήμουν απασχολημένος, διερωτώμενος πόσο βάρος μπορεί να έχει ένα και μόνο δάκρυ ή πόσες νύχτες δεν έχουν τέλος 

Από την ποιητική συλλογή “Το κόκκινο κασκόλ”       

          

40 χρόνια πριν.

Ο Τάσος Λειβαδίτης για τον Γ. Δουατζή εφ. ΑΥΓΗ, 9. 7. 1976: Ο Γιώργος Δουατζής είναι ποιητής της “τελευταίας ώρας” όπως θάγραφαν οι εφημερίδες, “επί του πιεστηρίου”, αφού παρουσιάζει το πρώτο του βιβλίο. Αλλά η είδηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα: Τα “γραφτά”.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που το διατρέχει ο πιο αγνός, νεανικός παλμός. Ο Δουατζής πορεύεται με τους συνανθρώπους του στην τρομερή λεωφόρο της εποχής μας και το τραγούδι του, στις μικρές στάσεις αυτής της απεγνωσμένης διαδρομής, ξεκουράζει και δυναμώνει τους συνοδοιπόρους του.

Ποίηση ακμαία, ηχηρή, καταιγιστική. Που τη σηκώνει στα χέρια του πότε σαν σημαία και πότε σαν όπλο – και πάντα σαν ανθρώπινη προσφορά. Και συχνά σα νυστέρι για ν' ανοίξει παλιές πληγές και να βρει μέσα τους την ανθρώπινη κακοδαιμονία:

 

“Ο σκοτωμένος είχε τολμήσει μια λέξη”.

 

“...τα παιδιά ζητούν αίμα

 οι έφηβοι οξυγόνο

 κι οι άντρες δικαιολογίες”.

περισσότερα για τον Γιώργο Δουατζή

www.douatzis.gr