η ποιήτρια:
Άνοιξη Τσιάπα - Χασιρτζόγλου
Γιάννενα εσείς...
των θρύλων και της ομορφιάς
Λεν, τόσα
λένε.
Κι αν το
αυτί σου αφήσεις ανοιχτό
στα
στενοσόκακα
τριγύρω στα
τζαμιά της,
αν κατεβείς
στη λίμνη
κι τη ματιά
σου ηδονικά απλώσεις,
ο αγέρας
σύμμαχος θα σου σταθεί
και θα σού
πει να πας αργά, μη βιάζεσαι,
κοίτα μονάχα
μα αφουγκράσου.
Κει που
πατάς η ιστορία πρώτη πάτησε.
Εδώ
χιλιετίες στέκεται και ξεκουράζεται
σα να
της άρεσε ο τόπος.
Των Μολοσσών
τα βήματα εδώ,
χρησμός
μπορεί στ΄ αυτιά σου το μέγα της Δωδώνης θαύμα,
του
Αλέξαντρου –γιού της Ολυμπιάδας -η μισόρριζα εδώ
και τα
κλωνάρια της στον κόσμο όλο.
Τις πέτρες
που πατάς μονάχος του ο Ιουστινιανός
μπορεί
πρώτος να στοίχισε σε τοίχο,
οι Κομνηνοί
κι ο Βελισάριος στην αχλή
αναδεύονται
και στους αιώνες αιωρούνται.
Μήλο χρυσό
της έριδος- πατρίδα μου- ήσουν πάντα.
Αγαρηνοί ,
Νορμάνοι, Σέρβοι διεκδικητές
το χνάρι
τους αφήσαν στο κορμί σου.
Μικρή
Κωσταντινούπολη
από των
Κομνηνών τα χρόνια
εσύ
και το μικρό
της λίμνης σου νησί
γνώση και
πνεύμα να σκορπίζετε
στη
σκλαβωμένη Ελλάδα.
Κι ο Αλής,
παντού ο Αλής και δόλιος και πατέρας
κι άγριος
λιόντας με τη σκληρή του δύναμη
στα πόδια
της Βασιλικής αποθεμένη, στο μοιραίο..
Τόσα μου λεν
οι πέτρες σου στα στενοσόκακα,
πατρίδα μου,
της ιστορίας γέννα,
μα πιο πολλά
το βλέμμα μου καλύπτει.
Και δεν
αντέχω την Παμβώτιδα θωριά
και του
περίπατου τη μέθη γύρω της
δίχως το
στεναγμό των κοριτσιών
και της
αρχόντισσας Φροσύνης το λυγμό
να ηχούν στ'
αυτιά μου.
Για
ένα έρωτα, για μιαν αγάπη...
Ταξιδευτή
στην πόλη, παρακαλώ σε
μη σ’ ένα
τυχαίο πέρασμα αρκεστείς.
Η πόλη τούτη
που πατάς μες τις γωνιές της
κρύβει το
υπέροχο.
Στις
αιωνόβιες εκκλησιές
ήχοι ηχούν
Βυζαντινοί σαν από τότε
κι ας είν’
της νεολαίας απ΄ έξω η φωνή στεντόρια.
Είν΄ η
ελπίδα της πως τούτη η πόλη δε θα σβήσει.
Πόλη
που από το άτι δεν κατέβηκε
παρά μονάχα
για να προσκυνήσει
στ’
Αρχιμαντρειό, στην Παναγιά τη Ντουραχάν
στην Τσούκα
τη χιλιόχρονη
και στον
Αη-Γιώργη της.
Κι ύστερα
ταξιδιώτη να σταθείς στη λίμνη.
Κι αν ο
ήλιος γαλήνιο σου χαρίσει
το
καθρέφτισμα των πλατανιών μες τα νερά της,
αφέσου.
Μα αν τύχεις
της ομίχλης την αχλή
τη λίμνη ν’
ασημίζει, το θρύλο απόλαυσε.
Κοιμάται
κάπου εκεί στο βάθος η ιστορία,
μη και το ξεχάσεις.
Άνοιξη Τσιάπα - Χασιρτζόγλου
βιβλίο:
"Να θυμηθώ να μην
υποταχθώ"