«Βασίλης
Καζάκος, Χαρακτική»
Δημοτική
Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Βασίλη Κατσίγρα,
9 Απριλίου
έως 14 Ιουνίου 2009
της
Λουϊζας Καραπιδάκη
Η έκθεση
«Βασίλης Καζάκος», Χαρακτική,
παρουσιάζει τις χαρακτικές δημιουργίες του καλλιτέχνη, από το
1965 έως και το 2005.
Πιστεύω
ότι η
Χαρακτική είναι
ζωγραφική
…υποστήριξε ο ίδιος σε συνέντευξη στη δημοσιογράφο Χριστίνα Πολίτη,
το 1998.
Αυτή ήταν η
βασική αρχή του μεγάλου χαράκτη, να δουλεύει τα χρώματα τόσο, ώστε
να δίνουν την αίσθηση της ζωγραφικής επιφάνειας. Οι χρωματισμοί
γίνονται άπειροι με τους συνδυασμούς στο τύπωμα, και αυτή είναι μια
μεγάλη «μαστοριά» του καλλιτέχνη.
Η
αρμονία των
χρωμάτων
προκύπτει και
από την
ψυχική διάθεση
της στιγμής.
Πρέπει να
ξέρεις και
να σέβεσαι
το χρώμα, καθώς
το χειρίζεσαι.
Εγώ ξεκινάω
το έργο
μου από
την αρχή
μόνος μου, από
τα σχέδια
μέχρι που
κόβω και
κολλάω τα
ξύλα σαν
μαραγκός. Δουλεύω
ασταμάτητα, όταν
μου έρθει
η έμπνευση…
δήλωσε
επίσης στην πραναφερθείσα συνέντευξη.
Αλλά και τις
μήτρες του με ευλάβεια τις αντιμετώπιζε, ώστε να αποτελούν έργα
τέχνης από μόνα τους, γι αυτό και στην παρούσα έκθεση παρουσιάζονται
τρεις μήτρες. Η μία μήτρα του έργου «Αρετή και Ελπίδα», παρουσιάζει
την τέχνη της κλασικής ξυλογραφίας ενώ οι δύο άλλες των έργων «ψάρια
και «καραγκιόζης» προβάλλουν την πρωτοποριακή χαρακτική τέχνη του
Καζάκου, που πάνω στην ξύλινη επιφάνεια έχει χρησιμοποιήσει
κόλλα με σμιρίγδι, για
βαθυτική τύπωση.
Ο ίδιος έλεγε: Για
να βγει
το αισθητικό
αποτέλεσμα, το
πλαστικό, έπρεπε
να δώσω
τη ματιέρα
και την
ποιότητα ενός
τοίχου. Με
την ξυλογραφία
και τους
άλλους
παραδοσιακούς τρόπους
δεν ήταν
δυνατόν και
γι’ αυτό
στη δουλειά
και στο
ψάξιμο βρήκα
τον τρόπο,
ο οποίος
είναι μια
τεχνική
της κόλλας
πάνω σε
μια επιφάνεια
αλλά έχει
και κάτι
άλλο που
βγάζει τα
μαύρα, το
σμιρίγδι…
Στα
ασπρόμαυρα η
δουλειά είναι
παράθεση, τα
δε χρώματα
είναι επίπλαστα,
δουλεύοντας τα,
το ένα
πάνω στο
άλλο. Η
ξύλινη επιφάνεια
είναι ταυτόχρονα
η μήτρα.
Το προϊόν
που παίρνω
απ’ αυτή
τη χάραξη
είναι το
αντίτυπο.
Το
χαρακτηριστικό
της δουλειάς
είναι, ότι
έχουμε μέρη
της ξύλινης
επιφάνειας που
τα χαράσσουμε
και τα
αφαιρούμε.
Είναι
κάτι αντίστοιχο
της ξυλογραφίας.
Στην ξυλογραφία
ότι αφαιρείς
δεν τυπώνεται,
αλλά εδώ
επειδή τυπώνουμε
με την
μέθοδο της
χαλκογραφίας,
παίρνουμε το
μελάνι από
το βάθος
και τυπώνεται.
(βαθυτιπικά) Από
εκεί και
πέρα, όμως
έχουμε και
κάτι άλλο,
ένα άλλο
τρόπο δουλειάς
όπου δουλεύουμε
επίπλαστα,
Δηλαδή,
προσθέτουμε
διάφορα υλικά
και κόλλες
επάνω και
δημιουργούμε
εσοχές ή
το ανώμαλο
της επιφάνειας
και εκεί
μπαίνει το
μελάνι και
γίνεται η όλη
διαδικασία. Έτσι
είναι η δουλειά
της
χαλκογραφίας. Το καλό
στην όλη
ιστορία είναι
ότι φύγαμε
από την
παράδοση που
ήθελε τη
χαρακτική να
είναι σε
μικρά σχήματα,
τα οποία
να είναι
δουλεμένα στο
χέρι. Τώρα
με τους
καινούργιους
τρόπους και
τα μέσα ,
κάνουμε χαρακτική
σε μεγάλα
σχήματα…
όπως είναι τα έργα «ψάρια», «καραγκιόζης», «ο πότης», «η αναμονή»
και «οι αποτακαστάσεις».
Σε όλες του τις συνθέσεις σημαντικό ρόλο έχουν τα σύμβολα, όπως
για παράδειγμα τα φτερά στην ενότητα «Κυριακές»
«Για
μένα το
φτερό είναι
συμβολισμός ανάτασης, ελευθερίας
και αισιοδοξίας.
Ίσως καμιά
φορά να
συμβολίζει μια
τάση φυγής. Και,
όπως γνωρίζεται,
ένας σωστός καλλιτέχνης
πρέπει να
μπορεί να
«φύγει» και
να ταξιδέψει
με το
μυαλό του. Το
θέμα είναι
αφορμή για
πλαστικές
αναζητήσεις ή
προεκτάσεις.
Η έκθεση έχει
δομηθεί σε ενότητες ανάλογα με τις θεματικές του και τα έργα κάθε
θεματικής παρουσιάζονται σε χρονολογική σειρά, για να μπορέσει ο
επισκέπτης να παρακολουθήσει την πορεία του καλλιτέχνη.
Τέλος, έλεγε:…πάρε
ένα χαρτόνι έλεγε, κόψε ένα «παράθυρο» και παρατήρησε οποιοδήποτε
μέρος του έργου για να δεις πως η κάθε λεπτομέρεια είναι και ένα
αυτοτελές έργο. Εκείνο
το οποίο κοντολογίς για μένα είναι σημαντικό, είναι ότι μπορείς σαν
αξία να πάρεις το επιμέρους να το μεγαλώσεις και να γίνει γενικό.
Είναι εκείνο που λέμε, ότι μπορείς πραγματικά το μερικό να το κάνεις
γενικό και το γενικό μερικό...
Λουϊζα Καραπιδάκη
◄ πίσω στην έκθεση της Λάρισας